Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozczarowująca książeczka, z wyraźnie zachwianymi proporcjami zawartości. Gros miejsca jest w niej przeznaczone opisowi pałacyku, jego wnętrz, wyposażenia i kolejnych przeróbek tak zewnętrznej, jak i wewnętrznej architektury - co samo w sobie nie powinno dziwić. Sęk w tym, że opis ten jest nadzwyczaj drobiazgowy i po brzegi wypchany słownictwem z dziedziny historii sztuki, co jest nieporozumieniem w sytuacji, gdy tekstowi towarzyszą zdjęcia pałacyku, same w sobie doskonale ukazujące opisywane detale i nie wymagające aż tak rozbudowanych komentarzy. Wkrótce okazuje się, że obok pałacyku autor postanowił opisać również samo założenie parkowe i garść wybudowanych tam dodatkowych zabudowań, docierając w ten sposób do roku 1845. A wówczas następuje rozdział "Natolin w latach 1845-1945", zawierający... PÓŁTOREJ STRONY TEKSTU. A więc - zero losów majątku w drugiej połowie XIX wieku, zero losów w międzywojniu, skąpa wzmianka o dewastacjach niemieckich z drugiej wojny światowej i... praktycznie zero o powojennej rekonstrukcji. A przecież niemal równo dwie dekady wcześniej tenże sam Lorentz wydał całkiem solidną książkę zawierającą komplet niezbędnych informacji, uzupełniony o mnóstwo dodatkowych zdjęć. Jaki więc sens miało wydanie w renomowanej serii tak fatalnie oberżniętego bryku...?