Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od lat fascynuję się ptakami. Jestem jedną z tych osób, które na wakacje do zapchanej walizki wciskają mocno nadszarpnięty zębem czasu "Atlas ptaków". Od kilku lat mieszkam w okolicy, gdzie rządzą wrony, mam więc wspaniałą okazję obserwować je z bliska dzień po dniu. Na książkę pani Woolfson rzuciłam się więc łapczywie i z wielkimi oczekiwaniami. No i rzeczywiście w książce znajduje się masa ciekawych informacji, opisów, obserwacji, dywagacji o powstaniu ptasiego gatunku itd itd... nie można się czepiać. A jednak książka "nie zachwyca".Mam nieodparte wrażenie, że Autorce brak po prostu zmysłu snucia opowieści. Wszystko jest opisane po bożemu i skrupulatnie, ale trudno było mi się wciągnąć w tę książkę, która mogłaby być, nawet kosztem ornitologicznej wiedzy, pasjonującą opowieścią o spotkaniu się dwóch ewolucyjnie różnych gatunków. Najbardziej wzruszające dla mnie były fragmenty, w których Esther Wolfsoon opisuje momenty wielkiej bliskości ze swoimi fruwającymi braćmi mniejszymi, opis dotykania ptasich piórek, głaskania ich, albo moment, kiedy gawron Kurczak mości się jej na kolanach... czyli tego, co dla ludzi zwykle jest niedostępne. Przekroczenie tej międzygatunkowej granicy jest fascynujące, choć czynienie z dzikich ptaków domowych ulubieńców i trzymanie ich w domu jak kota czy psa może wielu wydać się kontrowersyjne (czego Autorka ma pełną świadomość!). W sumie książka jedynie chyba dla ptasich maniaków.