Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Halibut na księżycu" to książka dość specyficzna, którą czyta się jednak dobrze i szybko. Kiedy sięgnęłam po lekturę, nie zdawałam sobie sprawy z autobiograficznych wątków w książce - że bohaterem jest ojciec autora, który popełnił samobójstwo. Wiedza ta sprawia, że zakończenie "Halibuta..." staje się przewidywalne, ale w żaden sposób nie niszczy to lektury. Bo główny bohater, Jim, jest pogrążony w depresji i nie myśli o niczym innym niż samobójstwo (no dobra, samobójstwo i seks). Otoczony jest bliskimi, którzy próbują mu pomóc lub go zrozumieć, a wychodzi im to różnie - w tamtych czasach wiedza o depresji była znikoma i najlepsza rada, na jaką stać wiele osób, to "weź się w garść". Jim jednak "wziąć się w garść" nie potrafi, wszystko mu zobojętniało, a zabicie się jawi mu się jako ostatni plan do zrealizowania. Trudno jednoznacznie ocenić książkę o tak trudnej tematyce. Na pewno jest to w pewien sposób ciekawe, śledzić tok myśli osoby z depresją - nawet jeśli ze świadomością, że sposób myślenia Jima może być bardzo odległy od innych chorych. Z drugiej strony te skoki tematów, abstrakcyjne pomysły, które przychodzą do głowy bohaterowi - czasem mnie to męczyło i czekałam na zmianę wątku. Całościowo muszę przyznać, że jest to dobrze napisana książka, z ciekawością sięgnę jeszcze po inną twórczość Vanna. Z drugiej strony czegoś mi tu brakowało, ciężko nawet ująć dokładnie czego, co jednak sprawiło, że "Halibut na księżycu" nie poruszył mnie tak bardzo, jak powinien.