Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trafiłem na książkę w poszukiwaniu wsparcia dla 11 letniej córki. Autorka przez 70% czasu pisze tak jakby dziecko miało jednego rodzica - matkę. Słowo "ojciec" pojawia się pierwszy raz dość dokładnie w połowie książki, potem jeszcze ze 3 razy. Czytając ten "poradnik" cześć matek może popaść w depresję, bo autorka większość czasu pokazuje jak wiele błędów popełniają. W skrócie - twoje dziecko ma problemy, znaczy nie kochasz go. W połowie książki, większość kobiet będzie już przekonana że niska samoocena u dziecka to wynik braku czułości z ich strony. Druga połowa rozszerza świat opiekunów dziecka i więcej się mówi o "rodzicach", a nie tylko i wyłącznie o matce. Za to przyczyny niskiej samooceny dziecka stają się bardziej ekstremalne. Depresja ( matki oczywiście, no bo ojciec rzecz jasna ma pomijalny wpływ),bicie dziecka, wykorzystywanie seksualne, twardy rygor, poniżanie i wieczna krytyka... Trąci patologią. Opis wpływu tego rodzaju przypadków zajmuje dobre 40% książki. Na koniec jest kilka "porad", w stylu " narysuj swojego wewnętrznego krytyka". Cóż. Mam dziecko z niską samooceną jednak z książki nie dowiedziałem się praktycznie niczego. Nie jesteśmy przypadkiem opisywanej tu patologii, dziecko zawsze miało mnóstwo wsparcia i czułości. Lekturę zdecydowanie odradzam wrażliwym matkom, które pragną szczęścia swoich dzieci i poświęcają temu wszystkie swoje emocje, a kochają he bezgranicznie. Odrobina samokrytyki i po przeczytaniu tej książki macie depresję jak znalazł.