Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tytuł posiada tyle wad i niedoskonałości, że nie zadziwia średnia ocena, wystawiona przez czytelników. A krytykować lubię. Co prawda nie jest to chłam, przepełniony nudziarstwem i okruchami życia uporządkowanymi bez ładu i składu (jak to mają do siebie najnudniejsze na świecie książki Ewy Nowak). Jest sobie Sabrina, której kiedyś tam umarł brat. Rozumiem, że wzmianka o tym służyła za usprawiedliwienie wystawienia na piedestał jej szefa, którego nazywała "bratem", i uświęcenia jak Karola Wojtyłę. Żeby miała dla kogo żyć? Ona oczywiście do reszty zmanipulowana jak trzynastoletnia gimnazjalistka, w głowie ma siano, wierzy we wszystko, co tylko szef powie. Niczego nie podważa, nie krytykuje, nie poddaje wątpliwościom, refleksjom, a wszystko przyjmuje do serca jak maszyna. Jest postacią naiwną i łatwowierną, kompletnie ślepą na otaczającą ją rzeczywistość. Desire to utopia. A - jak wiemy z wielu filmów - pod każdą utopią kryją się najgorsze zakamarki. Książka "Deklaracja", anime "No.6", "Psycho Pass", "Death Note". Wszystko to już było. Ludzie dają sobie zrobić pranie mózgu, niczym Polacy w 2007 i 2011 roku. Pozytywna energia, porządek rzeczy, atrakcyjność... Korzysta masa, pochłania wszystko niczym świeże bułeczki, podczas gdy pracownicy zaharowują się jak współcześni Japończycy w korporacjach, a szef szefów zaciera ręce, z hipokryzją godną pochwały bagatelizując problemy i udając przyjaciela dla każdego. Do tego Max, którego intencje nie zostały nawet wyjaśnione. Max, który zachowywał się jak gdyby nigdy nic, żeby potem z zimną krwią zamordować prezesa Desire. Co? Dlaczego? Skąd wzięła się ta potrzeba? Jak długo to planował? Dlaczego jego rodzina wcześniej nie dawała o sobie znać? Dlaczego Sabrina się nie uczy? Jak radzi sobie z finansami? Co z jej rodzicami? (a może coś przegapiłam...) Z postaciami ciężko się zżyć. Myśli i odczucia bohaterów zostały opisane w sposób bardzo oszczędny, można powiedzieć, że szczątkowy. Zamiast tego dostajemy porządną porcję suchych, podstawowych faktów, niczym z reportaża. Nic nie wiemy o nikim, nie wiadomo co skąd, dlaczego, w jakim zamiarze, kiedy był początek, a gdzie koniec. Książka kończy się na tym, że Sabrina włącza procesor i rezygnuje z pracy w firmie, a na jej miejsce wchodzi koleś, z którym miała romans, który zabił jej szefa bez mrugnięcia okiem, uznany za niepoczytalnego. Ba, ona po tym nawet nie czuje, że straciła kogoś, kto był jej pędem do życia po stracie brata. Umarł sobie, smutek, smutek, a ja Maxa się nie boję, przechodzę sobie obok niego jak gdyby nigdy nic na zakończenie. Autorka nie ma zielonego pojęcia, jak napisać dobrą książkę, jak pozwolić zżyć się z postaciami, jakich informacji udzielić, a jakie pominąć. Nie ma "poczucia psychiki" i "logiki". Z zawodu pisarza powinna zrezygnować.