Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja ocena miała wyglądać zupełnie inaczej. Autor przez niemal całą książkę próbuje opisać rozwój duchowy i związane z tym zagrożenia popadnięciem w narcyzm - w taki sposób, jakby nie był świadomy własnego narcyzmu: np z pełną powagą przywołuje słowa Junga, że każdy powinien zgłębiać duchowość kultury w której się urodził i w której żyje, a jednocześnie przez całą książkę zachwyca się Dalekim Wschodem i buddyzmem, utyskując na kulturę Zachodu. Choć można było między wierszami wyczytać, że nieświadomie opisuje własne błądzenie, dopiero w ostatnim rozdziale robi nieśmiały comming out... ale wciąż nie jestem pewien co Pan Tomasz uważa na temat tego co wcześniej opisał po uświadomieniu sobie własnego narcyzmu, bo gdybym miał streścić jego światopogląd po przeczytaniu tej lektury: "Fryderyk Nietzsche jedzie na Daleki Wschód, przyjmuje buddyzm, ale wciąż tęsknie zerka na europejską filozofię i chrześcijaństwo". Największym mankamentem tej pozycji jest jednak to, że bez dość obszernego zasobu wiedzy, ciężko będzie tutaj cokolwiek zrozumieć, ponieważ autor skacze po zagadnieniach i przywołuje masę krótkich cytatów najprzeróżniejszych osób. Przed tą lekturą, koniecznie trzeba zaznajomić się z psychologią Junga, przyda się Freud, historia filozofii oraz wstępna znajomość buddyzmu. Pan Tomasz jest niezwykle oczytany i (podejrzewam) ma za sobą długą drogę poszukiwań - ale wydaje mi się, że brak w tym wszystkim uporządkowania. Nadal nie bardzo rozumiem co kryje się pod pojęciem "idealizmu wolności", tym bardziej że takie pojęcie nie funkcjonuje w encyklopedii. Jest to chyba autorskie określenie Wilhelma Diltheya, które "nie chwyciło" wśród filozofów i można przeczytać o nim tylko u niego samego. Pan Tomasz chciał chyba na tych dwustu stronach zmieścić "filozofię swojego życia". Starając się opisać jak najwięcej, właściwie nie opisał nic (na tyle zrozumiale, aby to przyswoić). Myślę, że zagadnienie "fałszywej duchowości podsycanej narcyzmem" dało się opisać jaśniej i bardziej bezpośrednio, bez lansowania własnej osoby. Przykładowo Kazimierz Dąbrowski zręcznie ujął podobne zjawisko: „Ruch hipisów, który szermował hasłami wolności, wyrwania się z zawrotnego automatyzmu kariery, wyswobodzenia się z przymusowych, narzuconych złą tradycją form życia społecznego preferujących konsumpcję, rozrzutność, bogacenie się – zaniedbywał w wielu przypadkach podstawowe zasady moralne w życiu indywidualnym i grupowym. Instynkty posiadania, władzy, kariery, które próbuje się okiełznać, kompensuje się często pseudoliberalizmem wyżycia się i pseudohumanistycznym kwietyzmem. Różne kierunki religijne, napływające przeważnie ze Wschodu, lansujące idee osiągania poprzez specjalne ćwiczenia spokoju wewnętrznego, uciszenia, ukojenia, zniesienia cierpień – robią interesy na swoich programach i ich realizacji, zubożając i wulgaryzując najszlachetniejsze ideały moralne i filozoficzne. Ogromne rzesze młodzieży podlegały i podlegają nałogowi narkomanii, szerzącemu się wskutek wiązanych z nimi iluzji ucieczki od nieznośnej rzeczywistości, przedostania się w świat innych, nieznanych, przyciągających doznań. Jednakże owe doznania – niekontrolowane przez wyższe uczucia, niestymulowane wyższymi celami – stają się same siłami kierowniczymi: to nie one podlegają osobowości ludzkiej, ale osobowość ludzka staje się im podporządkowana i stopniowo zaczyna się degenerować”. Z pewnością nie skorzystają z tej książki osoby które powinny, czyli "Duchowi Narcyzi" - kompletnie nic nie zrozumieją z tego misz-maszu. Sam zastanawiam się, czy nie przeczytać tego wszystkiego raz jeszcze - ale to jest właściwie dowód na słabą jakość tej pozycji, skoro mam tyle wątpliwości.