Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Bezludny raj" Any Maríi Matute czytałam dość długo, ponieważ na początku nie przypadł mi do gustu. Narracja w powieści hiszpańskiej autorki poprowadzona jest w oniryczny sposób, przywodzi na myśl największe utwory realizmu magicznego, nasycona jest metaforami i poezją w prozie. To celowy zabieg, ponieważ narratorką jest mała dziewczynka, powoli dorastająca na kartach książki. I właśnie to wzbudziło mój początkowy brak zaufania, moje początkowe zniechęcenie - czułam przesyt magii, snów, przenośni i tajemnic. Sztuczność dziecięcej wizji świata. Po kilkudziesięciu pierwszych stronach odłożyłam powieść na półkę i przeczytałam kikla innych książek. Wróciłam jednak do niej z zamiarem dobrnięcia do końca - okazało się, że wcale nie musiałam tego robić z przymusem, może czas był lepszy, a może z innego powodu od pierwszego przeczytanego po przerwie zdania historia wciągnęła mnie w swoje tajemnice i symbole, alegorie i niedopowiedzenia. Opowieść o dzieciństwie i dziecięcej przyjaźni u progu wojny domowej w Hiszpanii, o zawiedzionych nadziejach, niepokoju, odchodzeniu dzieciństwa, braku zrozumienia dla tajemnic dorosłych - tym jest Bezludny raj w skrócie. Wydaje mi się, że tę historię można różnie odczytywać, odmiennie interpretować - i pewnie w tym tkwi jej czar.