Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Choć rzadko zakładam sukienkę, przyozdobiona słowami Jednoczęściowego wierzchniego stroju kobiecego, znów zdałam sobie sprawę z tego ilu wyrzeczeniom przytakujemy. Przez ciągły natłok ograniczeń, świadome niespełnienia w wielu z upragnionych wymiarów, boimy się marzyć. Jak dzielny rycerz broniąc swego honoru niejednokrotnie spadamy z konia. Martwiąc się na zapas dopuszczamy do myśli czarne scenariusze przytłaczające jak drogie suknie. Dzięki sprawowanej kontroli nad własnymi popędami stajemy się odporniejsze na bodźce zewnętrzne. Mimo to pragniemy znaleźć pocieszenie w drobnostkach. Wczytując się w wiersze Aleksandry Słowik jak obca kobieta przeczesałam kartki tomiku odnajdując wiele pytań wprost. Zachęcona słowami ostatniego wiersza zapragnęłam przeczytać tomik od początku raz jeszcze. Doszywając ostatnią łatę odświętnego odzienia poetki, którą czasem bywam, dopatrzyłam się zaskakujących pomysłów na posklejanie pęknięć w formach niedomówień. "Bo poeta posiada znaki na wyłączność, swoje własne logo." Aleksandra Słowik bez wątpienia takowe posiada, gdyż "...dziewczyny o perłowych włosach , czytelne jak słowa, istnieją na prawdę." Joanna Markowska