Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Filozofia i sztuka życia” dziesiąta książka Prof. Dziemidoka jest w jego dorobku wydawnictwem szczególnym – dedykowanym zmarłej w 2016 r. żonie Hannie Dziemidok, z którą Profesor przeżył wspólnie wiele lat. Publikacja jest zbiorem ośmiu esejów, wygłoszonych przez autora podczas ogólnouniwersyteckich wykładów (zatytułowanych identycznie jak publikacja),na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W swojej najnowszej pracy Profesor częściowo podejmuje tematy poruszane już w jego książce zatytułowanej "Teoretyczne i praktyczne kłopoty z wartościami i wartościowaniem" (2013),jest to jednak spojrzenie uzupełnione o kolejne doświadczenia. Wachlarz tematyczny "Filozofii i sztuki życia" jest duży, filozof pisze tu o takich zagadnieniach, jak: nastawienie życiowe, moralność, wolność, miłość, przyjaźń, szczęście, starość, tożsamość narodowa etc. Obrana forma pracy (esej) sprawia, iż nie mamy do czynienia z rozprawą ściśle filozoficzną, nie jest to też poradnik z serii: Jak żyć?. Każdy z ośmiu rozdziałów przedstawia bogatą literaturę danego zagadnienia, są to zarówno prace klasyków, jak i nowe publikacje, autor sięga też po pracę publicystów, by przytoczyć, chociażby osobę Jacka Żakowskiego. Wszystkie cytaty są jedynie punktem wyjścia do własnych rozważań autora, który jak sam stwierdza żartobliwie w jednym z rozdziałów: "żyje już prawie sto lat i […] może podzielić się swoimi refleksjami dotyczącymi życia ludzkiego". Trzeba podkreślić, iż każdorazowo są to refleksje celne i ważne, mogące sprawić, iż uprawiana przez nas sztuka życia będzie po prostu lepsza. W trakcie lektury warto moim zdaniem zwrócić uwagę na rozdział czwarty zatytułowany: "Miłość i przyjaźń – różnice i pokrewieństwa". Gdzie autor w sposób niezwykle ciekawy analizuje prezentowany temat. Czytając fragment dotyczący miłości małżeńskiej trudno nie przyznać racji autorowi (do prezentowania własnej opinii legitymuje go zresztą piękny wiek 56 lat pożycia małżeńskiego). W kolejnym rozdziale zatytułowanym: "Czy dążenie do szczęścia może być moralnie podejrzane?", prof. Dziemidok proponuje własną „receptę” na szczęście zebraną w formie 15 punktów, których spełnienie powinno zagwarantować nam szczęście i spełnienie. Recepta ta pozbawiona jest naukowego żargonu, jest natomiast ludzka i możliwa do zrealizowania przez niemal każdego, daleko jej też do moralizatorstwa znanego z poradników. Należy również wspomnieć moim zdaniem o najciekawszym rozdziale: „Starość nie radość” czy też: „Wesołe jest życie staruszka”, w polskiej humanistyce nadal zbyt mało jest tekstów poświęconych tej tematyce. Esej znajdujący się w książce jest słodko-gorzki, nierzadko żartobliwy, ale też ironiczny, nie przysłania mimo tego istoty podjętego tematu, wykazując na jego główne problemy. „Filozofia i sztuka życia” prof. Bohdana Dziemidoka, to z pewnością książka udana. Pełna ważnych i istotnych kwestii, zaprezentowanych w sposób zrozumiały również dla czytelników spoza środowiska akademickiego. Całość okraszona jest dużą dozą własnych przemyśleń, analiz, przeżyć i wspomnień – im częściej autor się do nich odwołuje, tym ciekawszą staje się książka dla odbiorcy, tak jak ma to miejsce np. w rozdziale dotyczącym "Muzyki i tożsamości narodowej w epoce globalizacji". Prof. Władysław Bartoszewski mawiał, że: "warto być przyzwoitym". W trakcie lektury "Filozofii i sztuka życia" można łatwo zauważyć, iż autor pisze do nas (czytelników) o wartościach ważnych dla każdego człowieka, o których we współczesnym świecie zbyt często zapominamy. Tym bardziej warto zmierzyć się z lekturą najnowszej książki prof. Dziemidoka. Nie da nam ona odpowiedzi na pytanie o sztukę życia, przypomni nam natomiast jak być dobrym człowiekiem. A przecież bez wątpienia, warto być przyzwoitym.