Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Magiczny pierścień" to pierwsza powieść polskiej autorki, Olgi Janik. Prawdopodobnie ostatnia. Teoretycznie miała być pierwszą częścią trylogii, ale nie wierzę w możliwość pojawienia się kolejnych tomów. Może "Magiczny pierścień" ma szanse na spodobanie się osobie, która dopiero rozpoczyna przygodę z literaturą fantasy. Przyznaję, że są momenty, w których pomimo koślawego języka powieści mamy ochotę przeczytać "jeszcze kilka stron", żeby dowiedzieć się, co dalej. Jednak osoba, która kilka razy przeczytała "Władcę pierścieni" z pewnością dozna uczucia déjà vu... Pierwsze déjà vu to spotkanie z mapką na samym początku książki. Nieco przypomina ona mapy w powieści Tolkiena, ale już tutaj mamy wrażenie, że mapka jest taka... wymyślona. Nieprzemyślana. Narysowana metodą "to może narysuję mapkę?" w godzinę czy dwie. Na kolejnych stronach cała książka zaczyna sprawiać takie wrażenie. Jakby wszystko było wymyślane na bieżąco, na szybko. Legendy, historie, imiona, języki. Autorka zdaje się nie mieć pojęcia o lingwistyce. Nazwy i imiona nawet w tych samych regionach zdają się nie mieć nic z sobą wspólnego. W przeciwieństwie do Tolkiena, który ciężko pracował nad realizmem geografii i lingwistyki w swoich powieściach (mały przykład: Faramir, Boromir, Denetor... czy nie czuć tu pewnej konsekwencji?),Olga Janik stosuje wolną amerykankę. Dlaczego tak uparcie odnoszę się do Tolkiena? Początkowo myślałem, że tytuł "Magiczny pierścień" niekoniecznie musi mieć wiele wspólnego z "Władcą pierścieni". Ale co się okazuje? Tytułowy magiczny pierścień to mały złoty pierścień, który w tajemniczych okolicznościach zostaje odnaleziony. Niezupełnie wiadomo, czym on jest, ale zyskuje w pewien sposób władzę nad osobami, które go przechowują. Déjà vu? Jest on powodem rozpoczęcia wędrówki kilku mocno przerysowanych postaci: czarodzieja Ochana, czarodziejki Elheres Lihes, rycerza Ha Meknarina, kupca Baaxa, karczmarki Zity i półnimfa Kirema. To wędrują oni przez góry i lasy, to płyną statkiem. Niby mają jakieś cele, ale czytając książkę trudno zrozumieć, o co komu właściwie chodzi. Wszystko przeplatane jest legendami ni z gruszki, ni z pietruszki, które na nic nie rzucają światła. Treść powieści sugeruje, że świat, po którym wędruje nasza drużyna jest olbrzymi, ale okazuje się, że bohaterowie potrafią wszędzie dotrzeć w kilka tygodni pieszo. Podsumowując: kilka przygód, kilka fragmentów książki zaciekawia, całość jednak sprawia wrażenie niedopracowanej, pisanej na kolanie powieści, która została poczęta tuż po przeczytaniu "Władcy pierścieni". Fabuła to jedno wielkie pomieszanie z poplątaniem, wplecione legendy i ich związek z fabułą jest niejasny, tak jak cele wędrówki naszych bohaterów. Dodatkowy niesmak pozostawia wielki chaos, jeśli chodzi o geografię, języki, rasy, imiona. Jeżeli skończysz na bezludnej wyspie tylko z "Magicznym pierścieniem" - masz przechlapane...