Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja pierwsza książka Harlequin Medical Duo. Zawiera dwa opowiadania. Obydwa ocenie, a potem wyliczę średnią i wyjdzie finalna ocena całej książki. Pierwsze opowiadanie to "Zimowa opowieść". Tytuł moim zdaniem totalnie nietrafiony (oryginalny też mi się nie podoba "More than a gift" czyli 'więcej niż prezent'). Jest taki ogólnikowy i kojarzy się z przyjemną, świąteczną bajką opowiadaną przez dziadka przy kominku, tymczasem "Zimowa opowieść" jest o kobiecie ubezwłasnowolnionej, faszerowanej lekami i zmuszanej do niechcianego małżeństwa przez ojca. Ten ojciec próbuje także podstępem odebrać jej jakieś prawa do firmy i też się okazuje, że ona ma siostrę bliźniaczkę i szukając jej, ma wypadek samochodowy... Nie wiem, książka od razu rzuca nas na głęboką wodę i jest naprawdę chaotycznie. Trzeba być skupionym, by się z wszystkim połapać, bo to tak naprawdę jest sensacyjniak, a nie romans. Nie ma tu nic romantycznego, tylko tragedia, akcja i uciekanie. Dziwna historia, kompletnie nie pasuje mi do harlequina. Dialogi też są dziwne i żałosne. Cringe'owe po prostu. Laurel budzi się i pierwszy raz od 9 miesięcy widzi swojego kochanka, co pierwsze mówi? Pyta się kompletnie - mówiąc kolokwialnie - z dupy o jakiegoś psa ze szpitala, gdzie kiedyś pracowali razem. Bez sensu. Potem aby ona uregulowała oddech, on powiedział, by dyszała jak ten pies... Cringe, okropne dialogi. Wszystko by się szybciej skończyło, gdyby ta główna bohaterka, Laurel, po prostu powiedziała temu kochankowi, o co jej chodzi i dlaczego go zostawia, zamiast zostawiać dwuzdaniowe pożegnanie. W zasadzie to totalnie nie rozumiem, czemu nie mogła go zabrać ze sobą na poszukiwanie tej siostry. Głupia jest po prostu, ale co się dziwić, skoro miała takie traumatyczne dzieciństwo. 4.5/10 "Święta w Paryżu" czyli romans idealny. Bohaterowie mieli romans w przeszłości i spotykają się po latach, więc dobrze się znają (a nie, że po tygodniu biorą ślub, jak to nieraz w harlequinach bywa). Są między nimi pewnie nieporozumienia, umotywowane ich wydarzeniami z przeszłości i niespełnionymi marzeniami, ale razem, dzięki szczerym rozmowom i wzajemnym rozumieniu, pokonują te bariery. Dużo ze sobą rozmawiają i dużo spędzają ze sobą czasu, ich relacje odnawiają się w odpowiednim tempie i sprawiali wrażenie zdrowego związku, wręcz wzoru do naśladowania. Nikt nikogo do niczego nie zmusza i szanują swoje decyzje. Dojrzali bohaterowie. Niezwykle przyjemnie się o nich czytało. Może brak w tej książce jakiejś intrygi, czy innego wątku, trzymającego bardziej w napięciu, przez co końcówka wydaje się przeciągnięta i niepotrzebna, ale w porównaniu do reszty książki, nie jestem o to taka zła. 9/10 średnia 4.5 i 9 daje nam 6,75, więc oceniam książkę na 7.