Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cyceron uchodzi zwykle za wybitnego mówcę, ale za bardzo złego poetę. Książka "Pro Cicerone poeta" jest próbą przywrócenia jego poezji (dodajmy: zachowanej jedynie fragmentarycznie) do naukowego obiegu i odwrócenia bardzo negatywnego trendu, jakim było bezrefleksyjne kopiowanie krytycznej oceny dwóch wersów (sic!) jego poezji. Książka utrzymana jest w konwencji procesu Cycerona. Jest to jakiś pomysł narracyjny, choć moim zdaniem dość ekstrawagancki (zwłaszcza że znika przy nim trochę sama poezja, a dyskutowane są głównie sprawy jej oceny). Jeszcze bardziej ekstrawagancki jest natomiast całkowity brak umiaru w stosowaniu boldów i rozstrzeleń, co sprawia, że treść pracy jest czasem mało czytelna. Monografia jest przykładem bardzo dobrej filologicznej analizy różnych, nieraz bardzo drobnych i oderwanych od siebie świadectw. W zasadzie jest to nie tylko książka o samym Cyceronie i jego dziełach, ale o późniejszych dziejach kultury antycznej, recepcji antyku oraz filologii klasycznej jako dyscypliny naukowej. Autorka bardzo dobrze pokazała, jak dwa wersy zniszczyły jego renomę poety i potem cała reszta zachowanej spuścizny poetyckiej Arpinaty przestała być zupełnie dostrzegana. Szkoda tylko, że nie pojawiły się w książce w formie choćby aneksu same fragmenty poetyckie Cycerona: chętnie bym się z nimi zapoznał, łatwiej byłoby też ocenić sugerowane przez Autorkę nawiązania do tej poezji u innych poetów rzymskich. Tomasz Babnis