Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W większości z nas wszystko, co ma związek z sowiecką Rosją, budzi najczęściej odrazę, i trudno się dziwić. Dlatego musiałem się przemóc, żeby zajrzeć do książki pisarza z tamtego czasu, wiedziony głównie zaufaniem do wydawnictwa (PIW). I cieszę się, że to zrobiłem. Powieść pisana jest w stylu sowieckiej literatury współczesnej, monologi wewnętrzne bohatera mocno trącą prymitywem i w dużym stopniu tkane są z nowomowy, a problemy zdają się sztuczne lub dziwaczne - o ile nie uznamy tekstu za alegorię losu obywatela sowieckiego imperium. Dziś wiemy, że Tiendriakow pisał teksty obnażające prawdziwe mechanizmy funkcjonowania totalitarnego państwa, choć nie mógł ich drukować, zatem mogę założyć, że moje odczytanie powieści jest właściwe. Bo to obraz tego, jak sami ludzie, nie zmuszani ani bezpośrednio, ani przez okoliczności, biorą udział w niewoleniu innych. Czemu? Na to pytanie szuka odpowiedzi autor. Uwaga: problem nie zniknął wraz z rozpadem komunistycznej machiny...