Jesteśmy społecznością, która kocha książki

ze względu na swoje hiszpańskie zainteresowania wypożyczyłem rok temu w bibliotece dzielnicowej i przeczytałem. Raczej bez zdziwień. Pisane we połowie lat 60-tych wpomnienia autorki z lat wojny domowej w Hiszpanii, gdzie była aktywna w pionie propagandowym dąbrowszczaków, oraz z okresu francuskiego potem. Rzecz pisana jest tak, jakby po 30 latach nadal byla w tym pionie. Bohaterscy ochotnicy wolności, niesieni demokratycznymi ideałami, w atmosferze międzynarodowego braterstwa stawiają dzielnie czoła przeważającym siłom międzynarodowego faszyzmu. Czyli co, makulatura? No, w znacznej części tak. Nie wiadomo, co Szleyenowa zmyśliła, co podmalowała, a co jako tako odzwierciedla tamte realia. Ale może ktoś chciałby to dzieło potraktować jako przyczynek do wewnętrznych podchodów w łonie peerelowskich elit połowy lat 60-tych. Jak autorka przedstawia dąbrowszczackie kombatanctwo? Co eksponuje, a co przemilcza? Czy jest bojowa, czy raczej koncyliacyjna? Czy jest to wyzwanie rzucone moczarowcom, czy raczej wyciągnięcie ręki? Czy więcej jest generycznego antyfaszyzmu, czy może komunistycznej ortodoksji? A może autorka przytula dyskretnie rewizjonistów? Jakie nazwiska tu mamy, czy autorka trzyma z frakcją Komara, Toruńczyka czy raczej Szyra? No i co z wątkiem żydowskim? Jak dąbrowszczackie wątki zostają wmontowane w gomułkowską propagandę? To są prawdziwe wyzwania, chyba jedyne, które uzasadniaja sięgnięcie po tą książeczkę.