Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na wstępie chciałbym podkreślić, że jest to jedna z wczesnych książek Alasdaira, od której sam dystansuje się we wstępie, zatem czuję się w pełni uprawniony do stwierdzenia, że w wielu ocenach i wnioskach autor się myli - szczególnie, jeśli chodzi o okres starożytny i średniowieczny. Powyższe sprawia, że nie mogę polecić tej książki, jako źródła wiedzy, choć książka nie jest zła i zawiera wiele ciekawostek. Mimo wszystko jestem ciekaw jakie miał zapatrywania po przejściu na katolicyzm. ------------------------------------- "Stosunek Marksa do moralności można przedstawić jeszcze inaczej. Posługiwanie się słownikiem moralności zawsze zakłada istnienie wspólnej formy porządku społecznego. Odwołanie się do zasad moralnych w walce przeciwko pewnemu istniejącemu stanowi rzeczy zawsze jest apelem sensownym tylko w ramach ograniczeń tej formy społecznej; aby krytykować tę formę społeczną, musimy znaleźć język, który nie zakłada jej istnienia. Język taki można znaleźć w formie wyrażonych potrzeb i dążeń, które pozostają nie zaspokojone w ramach istniejącego społeczeństwa – potrzeb i dążeń, których realizacja wymaga ustanowienia nowego porządku społecznego". "Moore opiera swoją analogię pomiędzy żółtym i dobrym na swym rozumieniu definicji. „Mówimy, że żółte i dobre nie są złożone; są one pojęciami, z których układane są definicje i dopiero dzięki nim nabywamy umiejętności dalszego definiowania”. Poza tym, tak jak nie możemy utożsamić znaczenia żółtego z fizycznymi własnościami światła, które wytwarza efekt widzenia żółtego koloru, tak samo nie możemy utożsamić znaczenia dobra z konkretnymi naturalnymi własnościami, które są kojarzone z dobrem. Może się zdarzyć, że wszystko, co „dobre”, jest przyjemne, tak samo jak wszelkie żółte światło posiada pewną długość fal, ale nie wynika stąd, że dobro oznacza to samo, co przyjemne, tak samo nie wynika stąd, że żółte znaczy to samo, co „światło o określonej długości fal”. Jeden dobry argument Moor’a służy do wykazania, że dobro nie może być nazwą dla żadnej złożonej całości. W odniesieniu do każdej takiej całości, bez względu na sposób jej zdefiniowania, można zapytać czy sama jest dobra. Argumentu można użyć nie tylko przeciwko próbom definicji dobra jako nazwy pewnej złożonej całości, ale także przeciwko wszelkim próbom zdefiniowaniu dobra. Przypuśćmy, że utożsamiam dobro z przyjemnością. Mój błąd można ujawnić wykazując, że zawsze mogę sensownie zapytać w odniesieniu do przyjemności lub czegokolwiek przyjemnego, czy jest dobre. Ale jeżeli dobro jest nazwą dla tej samej własności, dla której nazwą jest również przyjemność, wówczas pytanie o to, czy przyjemność jest dobrem, byłoby równoważne pytaniu, czy przyjemność jest przyjemnością – to znaczy byłoby tautologią. Moore formułuje ten argument, aby obalić teorie hedonistów, o których sądzi, że wyznają dwa sprzeczne poglądy; głoszą mianowicie, że przyjemność jest dobrem, a w istocie samym dobrem, w pewnym zasadniczym nietautologicznym sensie; twierdzą także, że można to udowodnić wykazując, iż dobro nie oznacza niczego innego niż to, co oznacza przyjemność. Jednak pierwsze twierdzenie wymaga, aby zdanie „przyjemność jest dobrem” było uznane za analityczne. Ale nie może ono być jednym i drugim zarazem. A zatem stanowisko hedonistyczne upada. Jednak oczywiście stanowisko to załamuje się tylko dla tych hedonistów, którzy są dostatecznie nieroztropni, aby głosić oba te poglądy jednocześnie".