Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Józef Piłsudski. Socjalista, demokrata i dyktator. Pierwszy i jak na razie jedyny wojskowy sprawujący funkcję Naczelnika Państwa, który owe trzy sposoby sprawowania władzy uprawiał w zależności od konieczności zastanego w ojczyźnie ładu (zwykle jednak był to nieład). Wszystkie te cechy podlane u Naczelnika były sosem romantyka. Wojskowy, który z poletka humanizmu wybrał dla siebie i ukochał do śmierci sztukę słowa. Z Juliusza Słowackiego uczynił króla, wprowadzając jego szczątki w 1927 roku na Wawel. Skuteczność sprawowania władzy przez Piłsudskiego przeszkadzała narodowcom i skrajnej prawicy. Dla pojawienia się Polski znów na mapach Europy niezbędne było - jak się w czasie okazało - kilka elementów: chłopi z głosami socjalistów; prawica Romana Dmowskiego; wojsko pod rządami Piłsudskiego oraz zaplecze finansowe w postaci części majątku pianisty Ignacego Paderewskiego - Paderewskiego który jako ówczesna gwiazda światowej sławy, pobierał za swoje występy wysokie honoraria i dzięki temu finansowo lobbował gdzie trzeba. Ze zbioru tekstów Naczelnika, które wybrał i opatrzył komentarzem Bohdan Urbankowski, staje przed czytelnikiem właśnie taki - potrójny obraz Józefa Piłsudskiego. Dwa określenia, które wykorzystałem przy opisie Marszałka, odbierane są po minionych stu latach jako określenia natury wybitnie pejoratywnej. Chodzi oczywiście o socjalistę oraz dyktatora. O socjalizmie autor opracowania - 46 letni wówczas Bogdan Urbankowski - pisał: "socjalizm - sto lat temu to słowo wyglądało nie tak smętnie, jak dziś". Recenzja w całości na blogu pod adresem: tylkopapierowe.blogspot.com/2018/12/bohdan-urbankowski-pisudski-mysli-mowy.html