Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bliskie mi są sprawy wiary i religijności, chociaż realizuję je głównie poprzez zagłębianie się w literaturę dotyczącą tematu. Nic dziwnego, że zaintrygował mnie tytuł „Teologia przy rosole”, będący zapisem rozmowy pomiędzy księdzem Henrykiem Seweryniakiem, a dziennikarką Moniką Białkowską. Ksiądz Seweryniak był związany z wieloma uczelniami katolickimi, a obecnie jest też członkiem Polskiej Akademii Nauk. Pani redaktor, związana z Przewodnikiem Katolickim, jest doktorem teologii fundamentalnej. Jak widać, przy rosole spotkały się dwie osoby, które nie tylko lubią się wzajemnie, ale są specjalistami w dziedzinie i chcą się podzielić swoimi przemyśleniami z czytelnikami. Książka mówi o naprawdę wielu kwestiach związanych z naszą wiarą. Jest podzielona na kilka części, w ramach których rozmówcy poruszają tematy bardziej szczegółowe. Mówią o naszych relacjach z Bogiem, o źródłach, z których czerpiemy przekonania o tym, w co wierzymy, o rozwoju człowieka w zgodzie z wolą Bożą, wątpliwościach wynikających ze zmieniającego się świata i stanu naszej wiedzy oraz zachwycie światem, ludźmi i Słowem Bożym, którego możemy codziennie doświadczać. Składa się z dużej liczby krótkich rozdziałów, a każdy z nich dotyczy innego wątku, dlatego książkę można z łatwością podczytywać w tak zwanym międzyczasie i nie stracić nic z zawartych w niej mądrości. „Teologia przy rosole” nie tylko odpowiada na wiele pytań dotyczących chrześcijaństwa, ale również każe zadawać je sobie i zachęca do głębszych poszukiwań, odkrywania wiary na nowo. Charakteryzuje Boga jako miłosiernego Ojca, dla którego każdy pojedynczy człowiek jest ważny. Zwraca uwagę na znaczenie modlitwy, odkrywa często niedostępne słowa, które są wypowiadane w ciszy przez księdza podczas mszy. Definiuje nawrócenie jako stałe, codzienne wybieranie rozumiane jako skupienie się na Bogu, a nie na sobie. Zachęca do przeżywania Wielkiego Postu nie tylko poprzez odmawianie sobie czegoś, ale wypełnienie tego czasu działaniami rozwijającymi, stworzenie miejsca dla Boga. Sporo uwagi autorzy poświęcają grzechowi i sakramentowi spowiedzi, gdzie przypominają, że spowiadać należy się tylko z grzechów ciężkich, chociaż przyznają też, że nie ma konkretnej definicji tego, co należy za taki grzech uznać. Najczęściej rozumiany jest jako „niepodjęcie trudu bycia z Bogiem”. Kiedy rozmówcy podjęli temat źródeł naszej wiary, mówili o Ewangeliach, apokryfach i ich elementach, które weszły do tradycji katolickiej, wyznaniu wiary, kazaniu na górze, rozumieniu Tradycji i odkrywanych z biegiem czasu dogmatów. Wyjaśniają, jak należy interpretować nieomylność papieża, tłumaczą fenomen objawień i odnoszą się do herezji. Myśląc o rozwoju człowieka skupili się na wizji nieba, które w obecnych czasach stało się elitarne, niedostępne dla większości, dlatego ustało zainteresowanie nim. Rozważają realizację cnót kardynalnych: wiary, nadziei i miłości. Dotykają kwestii ascezy, męczeństwa i prostego, minimalistycznego życia. Przypominają o istnieniu piekła i szatanie, który odnosi wielki sukces, bo przestano w niego wierzyć. Nie zapominają tez o czyśćcu i duszach domagających się modlitwy. Stawiają wiele pytań o kondycję kościoła, handel relikwiami, sekularyzację, zmieniające się społeczeństwo, patriotyzm i kontrowersje wokół osoby Jana Pawła II. Czytałam tą książkę z ogromną przyjemnością. Jest lekka, napisana bez patosu i poczucia monopolu na wiedzę. Nie ma tam żadnego moralizatorstwa, żadnych nakazów i zakazów. Przebija z niej nastrój życzliwości, zrozumienia i pogody. Bardzo odpowiada mi taki obraz życia duchowego, dlatego szczerze zachęcam do przeczytania tej książki.