Jesteśmy społecznością, która kocha książki

VBardzo popularne stały się ostatnio powieści, w których wielkie postacie historyczne koegzystują z wykreowanymi przez pisarzy postaciami, i wplątują się w romanse, lub czynią te wymyślone postaci powiernikami swoich myśli i dzieł. Co prawda Ginevra istniała naprawdę, i jako młodziutka pensjonarka miała styczność z F. Scottem Fitzgeraldem, ale reszta opowieśći jest dość sztampową produkcją tego rodzaju. Kilkumiesięczny flirt i dość żarliwe listy, które słał do niej początkujący pisarz, świeżo upieczony student posłużyły za kanwę do dośc pokaźnej powieści. Mamy nieokiełznana, żądną życia i przygód kobietkę-kokietkę, która tak go zauroczyła i miały tak przemożny wpływ na jego życie, że obdarzył szereg swoich bohaterek jej rysami charakteru. Kilka spotkań, niewczesne zaloty, dotkliwy kosz od ukochanej sprawiły, że latami wzdychał za jej niezłomnością, brawura, magnetyzującym czarem i urokiem osobistym. Szybko wyszła za mąż, i z oddali śledziła poczynania Scotta i jego hollywoodzką karierę, ale po latach przypomniał sobie o dawnej fascynacji jej osobą i nawet kiedyś towarzyszyła Zeldzie i odgrywała rolę jej opiekunki- przyzwoitki w Nowym Jorku na specjalną prośbę Francisa. Przygnębiający jest brak perspektyw dla młodych kobiet w latach dwudziestych. Trochę flirtów, romansów, a potem proza życia, szybkie narodziny dwóch synów, i kobieta nie wychodzi z roli żony i matki do końca życia. To ona była Jayem Gtasby gdy z zazdrością patrzyła na jego bogatych przyjaciół, życie wyższych sfer w St. Paul i rozrywki w Paryżu itp. Być może to on sprowadził na nią zły los, gdyż obdarzywszy Daisy Buchanan jej wdziękiem, umiejętnością usidlania mężczyzn, sprawił, że sama nudząc się w niedobranym małżeństwie przeżyła płomienny romans z korepetytorem młodszego syna, jakby naśladując amoralne zachowanie Daisy. Mąż wniósł o rozwód, a starszy syn nie potrafił jej wybaczyć tak kompromitującego zachowania. W zaawansowanym wieku 36 lat znów została matką, z ojcem córki Phoebe, tymże właśnie korepetytorem stworzyli mimo wszystko kochającą się rodzinę. Dziwiło ją, że córka Scotta przekazała jej maszynopis listów ojca, w którym poczesne miejsce zajmowała tamta właśnie niedojrzała egzaltowana i pretensjonalna lawina listów młodego pisarza. Stanowczo za długa, nudnawa i przewidywalna część o dorosłym życiu Ginevry, uwieńczona ciekawym akcentem- spotkaniem ze Scottie. Niestety nie udało się autorowi uchwycić ducha tamtych czasów, oddać charakteru lat 20-tych i 30-tych, za mało też jest tutaj prawdziwego F. Scotta Fitzgeralda. Dziewczyna Gatsby'ego zblaknie w waszej pamięci szybko po przeczytaniu, ale jej fabuła w najmniejszym stopniu nie zachęci was po paru latach do powtórnego sięgnięcia po tę lekturę. Dla najzagorzalszych wielbicieli talentu pisarskiego F. S. Fitzgeralda.