Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Baruch Milch, polski lekarz żydowskiego pochodzenia z Podhajców (dzisiejsza Ukraina),ukrywany przez Polaków w okolicach Tłustego, pisał swój dziennik przez dziewięć miesięcy, od lipca 1943 r. do marca 1944 r. Opisywał czasy przedwojenne, rodzinę, studia w Czechach, historyczny kontekst i przede wszystkim najtrudniejsze wojenne przeżycia i kolejne śmierci: własnego trzyletniego syna, rozstrzelanego przez Niemców wraz z babką i ciotką, a także późniejszą śmierć trzyletniego siostrzeńca żony, uduszonego przez własnego ojca, w obawie przed wydaniem całej ukrywającej się rodziny nazistom.
Milch przeżył wojnę; w 1946 r. przed wyjazdem z Polski przekazał manuskrypt Centralnej Żydowskiej Komisji Historycznej. Jak pisze polski wydawca książki „swego manuskryptu szukał potem przez dziesiątki lat – bez powodzenia”. Rękopis w archiwach ŻIH przeleżał ponad 40 lat, a odkrył go historyk z Uniwersytetu Warszawskiego. Baruch Milch zmarł w 1989 r., ale przed śmiercią zdążył z pamięci odtworzyć swój dziennik, tym razem po hebrajsku. Dziesięć lat później w Izraelu nieżyjąca już córka Barucha Milcha Shosh Avigal wydała po hebrajsku książkę będącą kompilacją obu tekstów. W Polsce w 2001 r. Ośrodek Karta wydał skróconą wersję przechowywanego w ŻIH dziennika.