Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Męskość, jak widzimy, jest pojęciem wybitnie relacyjnym, skonstruowanym głównie dla innych mężczyzn, ale przeciw kobiecości - przeciw lękowi wzbudzanemu przez kobiecość - przede wszystkim kobiecość odnajdywaną w samym sobie." Powiedzieć że Bourdieu dodał tą pozycją tylko parę groszy do teorii feministycznej byłoby niedorozumieniem. Jego analiza, zarówno historyczna, ta oparta na badaniach śródziemnomorskiej społeczności Kabylskiej w połączeniu ze świetną metodologią pokazuje rozbudowany proces naturalizacji i "dehistoryzacji" męskości i kobiecości. Ujawniana jest przed nami obiektywna i symboliczna przemoc naszego społeczeństwa, ta jawnie wbudowana w struktury i ta ukryta, chowająca się przed naszym wzrokiem. Ważna do poruszenia jest również bezpodmiotowoś tej przemocy. Uważny czytelnik nie powinien redukować przemocy męskiej dominacji do prostej relacji dominacji mężczyzn i uległości kobiet (o tym mówi jasno cytat na początku). Przemoc ta odbija się na społecznym bycie nie tylko mężczyzn i kobiet hetero normatywnych, ale też osób nieheteronormatywnych (co świetnie przedstawia jego analiza internalizacji męskości homoseksualisty). Zrozumienie tego ukonstytuowania reprodukcji przemocy przez nas może nam dopiero pozwolić rozpocząć działania mające doprowadzić do zmian blokowanych przez męską dominację. I to jest klucz myśli Bourdieu. Jakkolwiek jego teoria jest świetna i daje mnóstwo odpowiedzi, to zadaje przede wszystkim pytania, na które odpowiedzi może nam dać tylko społeczna praktyka. Autor daje również na podstawie wniosków z pracy wiele przemyśleń o przyszłości ruchu praw kobiet, ale też praw mniejszości seksualnych na końcu książki. Mile widziane postscriptum.