Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiłam "Czarodziejskie skrzypce" w antykwariacie za symboliczną złotówkę. Przyznam, że początkowo bardziej zainteresowały mnie ilustracje Antoniego Uniechowskiego, który (wraz z Marcinem Szancerem) niezmienne kojarzy mi się z książkami czytanymi w dzieciństwie. Gdy w domu zaczęłam przerzucać kartki z tekstem, szybko okazało się, że treść jest równie ciekawa jak grafika. Nawet nie zauważyłam, kiedy utonęłam w tej interesującej opowieści biograficznej. Autor przedstawia losy Henryka Wieniawskiego od dzieciństwa po śmierć. Barwnie opowiada o jego relacjach z braćmi, zwłaszcza z Józefem, który był uznanym pianistą, z matką i nauczycielami, z żoną i kochankami. Droga skrzypka do międzynarodowej sławy i bogactwa usiana jest różnymi niespodziankami, zarówno przyjemnymi, jak i bolesnymi. Do tych drugich należy choroba i skłonność do hazardu. "Czarodziejskie skrzypce" to nie tylko biograficzna opowieść. To również żywiołowy i ciekawy portret europejskiego społeczeństwa w XIX wieku - poznajemy życie i obyczajowość arystokracji, szlachty, polityków i artystów. Na tym tle szczególnie wyróżniają się kontakty Wieniawskiego z innymi muzykami epoki (m.in. Chopinem, Lisztem, Musorgskim) oraz z pisarzami i działaczami polskimi, którzy udali się na Wielką Emigrację. Całość napisana jest barwnie, plastycznie, gawędziarskim stylem. Momentami może styl ten nieco trąci myszką, ale ma to swój niepowtarzalny urok.