Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dość przejmująca, choć monotonna opowieść o miłości. Miłości powściągliwego, chłodnego w uczuciach mężczyzny, która rozkwitła niespodziewanie i to obudzona przez kobietę chętnie rozdającą swe wdzięki. Bohater angażuje się bez reszty w romans z Gabrielą, stara się ją przyjmować taką, jaka jest - żywiołowa, kochliwa, mijająca się z prawdę i kształtująca rzeczywistości według swojego widzimiesię. Miłość ta, którą trudno nazwać nieszczęśliwą, jednak wyniszcza naszego bohatera. Równie straszne jest jednak życie bez Gabrieli. Ładne są te refleksje o miłości, zatrzymała mnie np. taka: "Była to pierwsza moja wiosna w życiu. Roztropność i melancholia mojego dzieciństwa, z których nigdy nie udało mi się całkowicie wykurować,rozwiały się jak mgła i wraz z nimi to wszystko, co dotychczas przeszkadzało mi żyć. Bóg, którego niegdyś tak kochałem i o którym zdarzało mi się jeszcze nieraz myśleć, także umknął: nie znosi on widoku szczęścia." Ładne owszem, ale te okruchy to trochę za mało. Raczej nudy.