Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mała książeczka - wydawałoby się. Jednak mimo jej niewielkiej objętości, autorka oferuje czytelnikom syntezę słów i obrazów, która zaciekawi nawet najbardziej kapryśnego odbiorcę. Poezja i malarstwo. Dla Raissy Maritain nie ma lepszego zespolenia. Szczególnie, kiedy chodzi o jej poezję oraz sztukę słynnego Marca Chagalla, jednego z jej najlepszych przyjaciół. Czytając zapiski Raissy odnosiłam wrażenie, że prowadzi ona intymny dialog z Marcem; zwraca się tylko do Niego, a czytelnik jest przypadkowym świadkiem ich spotkania. To, że po latach jej książka będzie czytana przez szerokie gremium wielbicieli artysty, nie miało dla niej najwyraźniej dużego znaczenia. Ten przekaz jest bardzo osobisty i wiele mówi nam zarówno o poetce, jak i o malarzu. Słowa Raissy nie pozostają bez odpowiedzi Chagalla. Najlepszymi komentarzami malarza do tekstu są jego rysunki. Nadrealne, nierealne, a jednak prawdziwe. Gdy patrzę na te kreski, mam wrażenie, że to dopiero szkic znanych „Kochanków przy blasku księżyca”, którzy niedługą ożyją kolorami. To samo dzieje się z tekstami Raissy: są tylko zaczątkiem tego, co myślała o Chagallu. Można się pokusić o twierdzenie, że ta książka (napisana przecież w '48 roku; polskiego przekładu doczekaliśmy się 63 lata później) jest skodyfikowanym procesem tworzenia się wspomnień poetki o malarzu. Literatura nietypowa, niecodzienna, dziwna wręcz. Ale czyż nie tacy są artyści? Nie będę próbowała zrozumieć Maritain ani Chagalla, zdecydowanie wolę kontemplować ich talent i zachwycać się wytworami ich wyobraźni. "Chagall, czyli burza zaczarowana" nie jest przewodnikiem ani po życiu artysty, ani po jego malarstwie. Ta książka jest swoistą zachętą do rozpoczęcia podróży śladami Wielkiego Mistrza „nadnaturalizmu”.