Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lektura bardzo przeciętna. Autor we wstępie przechwala się rozległym zakresem wiedzy na temat starożytnego Egiptu, zaznacza czytelnikowi swoją fascynację w zakresie sztuki, kultury czy obyczajów tamtejszych czasów. Szkoda tylko, że tych informacji nie potrafił wykorzystać w powieści. Dużo obiecywał, a mało dał. Osobiście oczekiwałam historii starożytnego Egiptu bogato przedstawionej obyczajowo, kulturowo, która swoim klimatem pozwoliłaby wręcz przenieść się w czasie. Troszkę było o malarstwie, troszkę o religii, ale dlaczego tak skromnie? Ewidentnie książka straciła na wartości przez to spłycenie. Ciekawym motywem jest zaznaczenie jak ważną rolę pełnili rzeźbiarze, z jakim szacunkiem traktowało ich społeczeństwo, w tym sam faraon. Należy zaznaczyć, że według starożytnej wiary przyczyniali się do życia po życiu, charakter ich pracy był magiczny, a oni nazywani "tymi, którzy przedłużają życie". Tutaj więc plus dla autora za ten motyw, co prawda lekko poruszony, ale jednak. Kolejno nachodzi myśl co z bohaterami, skoro "tło" zostało spłycone to może charakter postaci zapunktuje na wartości lektury (?) No i tu niestety szału nie ma. Faraon miał być przedstawiony jako tyran, despota, a zamiast tego wyszedł półmózg, idiota. Następnie mamy mięśniaka, mściciela, któremu chyba cała krew napłynęła do mózgu, wścieka się i pomstuje, przywodząc na myśl dziecko tupiące nogą w przypływie gniewu. Całą lekturę ukrywa się, odgraża, stroi miny no i podkochuje w zajętej kobiecie tak jakby chciał, ale nie mógł. Resztę postaci szkoda mi czasu opisywać, wspomnę może jedynie o Nefertiti, pięknej, inteligentnej, z której zakpił los. Książkę w przypływie nadmiaru czasu można przeczytać, jednak trzeba liczyć się z tym, że pozostawia niedosyt. Gust ma każdy swój, może innym sprawi większą radość z czytania.