Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tej książce najbardziej zdumiała mnie ilość nad nią zachwytów. Co właściwie rozumiem, dzielna dziewczyna, która stoczyła walkę z przeważającymi siłami niemieckich i tureckich urzędników oraz z zacofaniem swojej rodziny i uporem matki by wreszcie osiedlić na stałe siebie i swoje rodzeństwo w Reichu (czytaj: Raju),używając przy tym różnych forteli, sztuczek i samozaparcia. Oczywiście książka jest autentycznym przekazem tej walki, tylko czego ma dotyczyć ten cały system oceniania na Lubimy Czytać? Jeżeli prawdziwości opisywanych zdarzeń, to autorce należy się 10 gwiazdek. Mnie osobiście zainteresowała z całej książki tylko jedna strona, gdzie autorka podsumowuje swoje przygody, stawiając je w uniwersalnym kontekście zacofania rodziców oraz szerokich horyzontów dzieci emigrantów i cywilizacji zachodniej. Morał z tej opowieści jest taki, że tam w Turcji jest wyłącznie ślepa wiara w Allacha, ciasne ramy i przymusowe małżeństwa, a tu w Raju można wreszcie zdjąć chusty i nie rodzić dzieci z byle kim. Jeżeli ktoś oczekuje jednoznacznych przekazów, to rzecz jasna, nikt nie twierdzi że tak nie jest, że w Turcji jest piekło, a w Raj(ch)u jest raj. Tyle że trzeba by zwrócić uwagę na sposób przedstawienia tej opowieści. Bo ja miałem cały czas wrażenie, że oglądam program telewizji śniadaniowej, w którym bohaterka w sposób prosty, przystępny i niewdający się w jakiekolwiek dogłębne roztrząsania i analizy opowiada swoją fascynującą historię życia, co oczywiście z jakąkolwiek literaturą nie ma wiele wspólnego, za to robi wrażenie na widzach. Jak stwierdził Der Spiegel (recenzja na okładce) jest to książka walecznej Niemki tureckiego pochodzenia, która po latach spisała protokół swojego cierpienia. A ja bym powiedział, że jest to protokół, który ktoś wydał w formie książki.