Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieskrępowany rozwój „polskiego kapitalizmu bez kapitału” to jedynie pierwsza połowa lat dziewięćdziesiątych. Wtedy jak grzyby po deszczu powstawały, ale i padały nowe przedsięwzięcia, w tym mnóstwo wydawnictw. Jedno z nich, specjalizujące się, a właściwie planujące dopiero specjalizację w tematyce rosyjskiej, wydało powieść Władimira Maksimowa „Spojrzenie w otchłań”. Autor był radzieckim, a konkretnie rosyjskim dysydentem, zaś wcześniej ofiarą prześladowań komunistycznych (m.in. zamknięto go w „psychuszce”),zaś omawiane dzieło wydał pierwszy raz w Paryżu w 1986 roku. Powieść to historia ostatnich lat życia admirała Kołczaka oraz jego romansu z Anną Timiriewą (czy raczej Timiriową – zgodnie z polską transkrypcją),żoną podwładnego i przyjaciela. Co ciekawe, oglądając rosyjską superprodukcję „Admirał” z 2008 roku, ze znakomitym aktorem Konstantinem Chabieńskim w roli tytułowej, miałem wrażenie, że film jest jej dość wierną adaptacją, aczkolwiek nie znalazłem żadnego potwierdzenia tej tezy. Mimo tego, iż oba dzieła, niezgodnie z prawdą historyczną, idealizują skądinąd ciekawą postać admirała. Powieść jest napisana prostym językiem i aby pozostawać w zgodzie z podstawowymi faktami nie zawiera żadnych zaskakujących zwrotów fabuły. Jej siłą tkwi w przedstawieniu wersji wydarzeń związanych z walką admirała z bolszewikami w sposób całkowicie odmienny od tego, jak pokazywała to przez 70 lat komunistyczna propaganda w Rosji. Poznajemy zatem ostatnie lata życia Kołczaka, jego późną ale romantyczną miłość oraz walkę i tych którzy mu w niej towarzyszyli. Na kartach powieści pojawiają się m.in. „biali” generałowie (np. Kappel i Wojciechowski) oraz politycy. Warto zapoznać się z ciekawie podanym kawałkiem nieznanej u nas historii Rosji, pamiętając jednak, że to beletrystyka, a nie historyczna biografia.