Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest to może wybitne dzieło literackie, ale czytałem je z dużą przyjemnością. Powodem był głównie lekki, interesujący styl autora i bardzo duża staranność edytorów. Każdy rozdział rozpoczyna się humorystyczną ilustracją i cytatem znanego kawalerzysty lub wodza, co nie wpływa może na samą jakość pracy, ale dodaje jej klimatu. Książkę tą można spokojnie czytać latami, po kilka stron w miesiącu, lub pochłonąć ją w jeden dzień - każdy rozdział stanowi odrębną całość. Autor skupia się w niej głównie na procesie przesiadki kawalerzystów z koni na czołgi i śmigłowce, dlatego opracowanie to zawiera głównie opis działań konnicy z II poł. XIX i i I poł. XX wieku. Niestety, zawiera ona sporo błędów, zwłaszcza w odniesieniu do czasów znajdujących się poza głównym obszarem zainteresowań autora. Ulega on wszechobecnym w popkulturze mitom, np. o super skutecznych angielskich łukach, które irracjonalnie porównuje z niemieckimi działami 88 mm z drugiej wojny światowej, o niewyobrażalnej wprost skuteczności mongolskich łuczników, o rycerzach którzy nie znali innych manewrów niż frontalny atak (co udowadnia przykładem trzech najnieudolniej przeprowadzonych przez Francuzów bitew wojny stuletniej)... Przeciętnie wygląda również widza autora na temat jazdy polskiej, gdyż nie jest wstanie rozróżnić on husarii, pancernych i ułanów. Uff... wystarczy tych narzekań, gdyż naprawdę niezła książka. Raczej dla amatorów, ale dowiedzą się oni z niej sporo ciekawostek. Bardziej zaawansowani pasjonaci mogą ją sobie z czystym sumieniem odpuścić, chyba że szukają niewymagającej rozrywki a nie konkretów.