Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uch. Śmiem twierdzić, że wszystkie potencjalne błędy i przewiny, za które pokutuje czytelnik, nie są winą autorów, ale niewdzięcznego tematu, z jakim przyszło im się zmierzyć. Nazwijmy rzeczy po imieniu: myśl filmowa w stopniu większym niż wszystkie podobne twory zawiera w sobie niesamowitą ilość wodolejstwa, pustosłowia i przerostu formy nad treścią. Jeśli dorzucić do tego jeszcze szczyptę hermetycznego żargonu, nie jest łatwo pamiętać, jakie stosunkowo niegłupie problemy i przemyślenia legły u jej podstaw. Trzeba natomiast przyznać, że autorzy zrobili wszystko, co mogli, żeby przeprowadzić czytelnika przez meandry uczonego gadania możliwie jak najkrótszą i jak najprostszą drogą. Nie mam przez to na myśli, że ten podręcznik powinien nosić podtytuł "dla idiotów", jest jednak na tyle przystępny, żeby nie zamęczyć "początkującego użytkownika" i na tyle skondensowany, żeby stanowić przyczynek do dalszych poszukiwań (przy czym proszę zwrócić uwagę, że eseje napisane przez Alicję Helman są minimalnie przystępniejsze niż te autorstwa Jacka Ostaszewskiego...)