Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam nieodparte wrażenie, że książka Piotra Jagielskiego powstała z retro-impulsu, jakim była „Ekstaza” Anny Gacek. Widać tęsknota za latami 90. jest wystarczająco duża, żeby się za nią brać. Podyktowana jest dźwiękami muzyki gitarowej, która w owym czasie miała miano „grunge`u”. De facto nurtem muzycznym to nie było, ale nie przeszkadza nam tak definiować zespoły w brudnych swetrach z tamtych czasów. Jagielski wrzucił to również na tytuł swojej książki, co jasno wskazuje, o czym traktować będzie. Przy całej mojej sympatii do muzyki tamtego okresu, to nie przełożyła się ona automatycznie na tę pozycję. A to z powodu braku jakiegokolwiek zaskoczenia. Nie dostrzegłem też tu żadnej nowej analizy, czy spojrzenia na ten okres w dziejach muzyki. Większość tych historii jest znana. Nie robi też wrażenia opis brzemienia sławy, bo to również po wielokroć opisane zostało. Nic nowego ta książka nie wnosi.