Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Friedrich Schlegel znany jest głównie jako jeden z najważniejszych poetów niemieckiego romantyzmu. Chociaż większość życia spędził na zgłębianiu językoznawstwa, interesował się również filozofią i kulturą wschodu. Urodzony w gorliwej, protestanckiej rodzinie, Schlegel w młodym wieku odrzucił postulaty chrześcijaństwa na rzecz ateizmu i indywidualizmu, poświęcając się całkowicie pracy literackiej. Dopiero w 1808 r. przeszedł na katolicyzm, co jednakże doszczętnie pogrzebało jego relacje z rodziną i przyjaciółmi. Rok później przeprowadził się do Austrii, gdzie pełnił funkcję dziennikarza i dyplomaty w służbie Klemensa von Metternicha. W latach dwudziestych XIX wieku wygłaszał swoje wykłady filozoficzne, które uporządkowano i opublikowano w 1828 r. pt. „Vorlesungen einer Philosophie des Lebens". Pomimo że większość badaczy uważa go do dziś za idealistę, sam Schlegel stwierdził w książce, iż jest jednoznacznie spirytualistą, a z materializmem i idealizmem nie ma nic wspólnego. Filozofię Niemca charakteryzuję w lwiej części teocentryzm, bez którego autor książki nie napisałby ani jednej strony swojego dzieła. Według poety prawdy należy szukać i wyłącznie w objawieniach i Bogu, którym nauki przyrodnicze powinny ustępować w kontekście objaśniania świata. Sam utwór w mojej opinii nie zasługuje na uznanie. Pomimo ciekawego wstępu, książka po pewnym czasie staję się nieznośnie toporna i monotematyczna. Główne postulaty można byłoby ziścić w o wiele bardziej przystępnej formie pozbawionej zbędnej paplaniny i licznych dygresji. Ponadto autor na przestrzeni stron nieustannie sobie przeczy, potrafiąc na jednej stronie zamieścić dwie zupełnie wykluczające się informacje. Najgorszą jednakże rzeczą w omawianej książce jest brak podstawowej wiedzy filozoficznej pisarza i ustawiczne wyciąganie przez niego faktów ze zwykłych przeświadczeń. Poeta przykładowo informuję czytelnika, iż Arystoteles tak naprawdę był idealistą, a ludzie w prehistorii niezaprzeczalnie byli silniejsi i inteligentniejsi od współczesnego człowieka. Na koniec sam tytuł utworu jedynie odgrywa rolę zwykłego haczyka, który ma za cel nic innego, jak uwiarygodnienie postulatów artysty, który wyraźnie się zagalopował.