Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Naga góra" "Nanga Parbat" to nietypowa powieść górska. Niektórzy mogą się poczuć zawiedzeni po jej lekturze, albowiem w zasadzie nie traktuje ona o wspinaczce, czy też górze jako takiej. Jest to raczej literackie studium ludzkich emocji - namiętności, rozpaczy, przyjaźni i przywiązania. Osobiście bardzo mi się podobała konwencja opowiedzianej historii. Himalajski dramat jest w tym przypadku zobrazowany w formie monologu w jednym z hiszpańskich barów przez Angela, ocalałego członka ekipy wspinaczkowej na Nangę. Nie mniej istotna w tej powieści jest również rola oraz historia Sandry, która pełni rolę słuchacza Angela. Obie historie stanowią tu jakby swoje odbicie, i pomimo oczywistych różnic nie sposób nie doszukać się w nich swoistych porównań, w szczególności w aspekcie emocji związanych z utratą bliskiej osoby. Porównanie utraconych palców Angela do obciętych włosów Sandry jest naprawdę udanym zabiegiem Torresa, tak samo zresztą jak porównanie śniegu do zimnej pościeli. Epicentrum historii Angela jest jego uczucie do jednego z członków ekipy - młodego Niemca Adriana. Autor wyraźnie zaznaczył w tym aspekcie kwestię homoseksualizmu, absolutnie nie traktując odmiennej orientacji, jako problemu. W historii Angela homoseksualizm jest wręcz czymś normalnym, w pełni akceptowalnym. Pozostałych członków wyprawy również łączą specyficzne silne więzi. Dominują tu przyjaźń, przywiązanie i miłość do gór. Więzi te potęgują się w trakcie wyprawy, aby ostatecznie znaleźć ujście w finale tego górskiego dramatu. Jak już zaznaczyłem "Nanga Parbat" nie rozpieszcza czytelnika wielością opisów, czy też niuansów związanych ze wspinaczką wysokogórską. Niewiele tu też opisów górskich pejzaży. Tym samym "Nanga Parbat" to naga prawda o ludzkich słabościach, uczuciach i głęboko skrywanych lękach, intrygująca i literacko stylowa.