Jesteśmy społecznością, która kocha książki

odradzam wszystkim przy zdrowych zmysłach. Próbowałem (z najlepszymi intencjami: to wspaniałe dzieło, musisz poznać, bez tego nie zrozumiesz, intelektualne wyżyny) ale się nie udało. Nigdy nie skończyłem. Próbowałem kilka razy. Ogólne wrażenie: płynie potok subiektywnych intelektualnych refleksji, popartych fantastyczną erudycją autora, ale co chwila masz wrażenie że się gubisz, że nie łapiesz o co kaman, że nie łapiesz związków... i tak po pół godzinie katowania, kiedy usiłujesz pokonać własną słabość, stwierdzasz że nie, że to dzieło jest słabe. Niezdydscyplinowana, chaotyczna, subiektywna intelektualna refleksja, w dodatku obciążona tragicznymi przeżyciami autora z ostatnich miesięcy jego życia. Stawiam wódkę każdemu kto to skończył, a flaszkę każdemu, kto objaśni mnie o co chodzi. Książkę traktuję jako ważny znak czasu: skowyt (kwik? wycie?) intelektualisty, który nie dość że całe życie nie mógł poradzić sobie z samym sobą (w sumie chwalebne),to tu daje świadectwo własnej dezintegracji, tak w planie intelektualnym jak moralnym. Przekładając to na prosty żołnierski: chcecie zobaczyć jak się facet pogubił, przeczytajcie.