Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mało esencjonalne, co jest dość logiczne, bo Derrida wypowiadał się przeciw esencjalizmowi ;) Filozof tropi metafizykę w pozytywnym waloryzowaniu mowy (kontra pismo),ducha (kontra ciało),czy uogólniając oba te przypadki: wnętrza (kontra zewnętrza),i w przypisywaniu pierwszym członom tych opozycji pierwotności. Pokazuje, jak w tradycji "ontoteologicznej" (ale też np. językoznawczej) pismo stało się "głównym podejrzanym", które należy poddać egzorcyzmom w celu przywrócenia "naturalnego"(sic!) stosunku między głosem a jego zapisem. Postuluje jednak nie przywrócenie/wykazanie niewinności pisma, a pokazanie, że "istnieje źródłowa przemoc pisma, ponieważ język jest przede wszystkim -- w sensie, w jakim stopniowo będzie się odsłaniał -- pismem. >>Uzurpacja<< zawsze już się zaczęła". Jako fance pisma nieświętego (i antyfance natury) bardzo mi się takie podejście podoba.