Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka rewelacyjna, ale ciężka jak ludzka dola. Depresja murowana. Przed lekturą należy zaszczepić się przeciwko demonom negacji nadziei, odkupienia i łaski. Inaczej, marny nasz los. Bo starość to cela śmierci, a dzisiejszy człowiek zdaje sobie sprawę ze swej przypadkowości, z tego, że jego istnienie jest całkiem daremne, że musi grać swoją rolę bez określonego celu. Kwintesencja beznadziei : Wszelka ciemność, zanim stanie się Wielkim Nic, jest najpierw tajemnicą. Na starość tracimy wszystko: rozum, urodę, wiarę, zdolności, pamięć żywota i zebranych doświadczeń. Jesteśmy unurzani w poniżeniu, strachu i horrorze konania. A przed nami pustka, nicość, daremność... Człowiek w swej mizerności, mógłby pewnie całą wieczność zapisać znakami nicości, słabości, upadku i głupoty. A brzemię starości jest, bez względu na format człowieka, doświadczeniem odrażającym i okrutnym. Jakby nieść do samego końca na plecach kogoś obcego już nam, napawającego złością i wstrętem. Ale to do końca my. I choćby ścieżka wiodła przez najgłębszą ciemność – zła się nie ulęknę...