Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka o dzieciach i niewątpliwie skierowana do młodszych czytelników. Ja sam jako dziecko czytałem „Drobne ustroje” na okrągło. Na przemian z „Dziećmi z Bullerbyn” i „Muminkami”. Na ponowną lekturę teraz, w dorosłym życiu, natchnął mnie serial „Wojna domowa”, który niedawno sobie od pierwszego do ostatniego odcinka odświeżyłem (na marginesie, duet Kwiatkowska – Janowska to po prostu majstersztyk). Nie jest tajemnicą przecież, że Maria Zientarowa, autorka „Drobnych ustrojów” to też autorka scenariusza do „Wojny domowej”. I nie trzeba było wnikliwie wczuwać się w serial, żeby odnaleźć podobieństwa serialu z książką – chociażby metoda wyrobu domowych konfitur, perypetie z pewnym czarnym pudlem czy narzekania na rozkopaną Warszawę. Było to w obu przypadkach. Pewne sceny z książki obejrzałem w skali jeden do jednego w serialu, sentyment odżył i musiałem wrócić do książki. „Drobne ustroje” dzieją się w zupełnie innych czasach niż obecnie, jest to czas głębokiego PRLu, ale jest to książka tak urocza i zabawna, że uważam, że dzieciaki powinny ją czytać. A nawet mieć ją jako lekturę, może nie w całości (bo pewne aspekty byłyby zapewne trudne do zrozumienia) ale chociażby fragmentarycznie. Bowiem uważam, że warto by dzieciaki ją znały. Żadne to arcydzieło, nie jest to wybitny przykład literatury dziecięcej. Ale podejrzewam, że podczas lektury mogą bawić się dobrze. Dorośli zresztą też, zwłaszcza ci, którzy wiedzieli i lubią „Wojnę domową”. Bardzo szybko wyłapią ten specyficzny humor autorki.