Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To ciekawe, że Frederick Douglass nie musiał wcale zasypywać czytelnika licznymi szczegółami okrucieństwa, jakie niosło ze sobą niewolnictwo, żeby wywołać silne emocje swoją historią. Trochę przypominało mi to lekturę „Zniewolonego” Solomona Northupa, gdzie rzeczowa, wręcz nieczuła narracja robiła większe wrażenie niż mnożenie opisów bestialstwa, którego doświadczyć musiał autor. Frederick Douglass podszedł do swej własnej historii ze spokojem, pod którym skrywał jednak wiele gwałtownych uczuć. Wydaje mi się, że musiał to być człowiek roztropny, liczący się ze słowami, o czym świadczą liczne wzmianki o chęci przemilczenia pewnych faktów czy nazwisk, aby nie zaszkodzić innym niewolnikom planującym ucieczkę, jak również osobom, które pomogły autorowi na drodze do wolności. Skromność i ostrożność, z jaką wypowiada się Douglass (czego doskonałym przykładem jest choćby posłowie, w którym nader dokładnie wyjaśnia on swój stosunek wobec religii w celu uniknięcia niezrozumienia ze strony czytelnika) jest nadzwyczaj imponująca, ale na mnie jeszcze większe wrażenie zrobił pewien prosty fakt: autor uczył się czytać i pisać po kryjomu, w warunkach – delikatnie mówiąc – niesprzyjających edukacji, a mimo to spisał swoją opowieść angielszczyzną, której nie powstydziłby się żaden pisarz tamtych czasów. Takie książki zawsze każą mi się zastanowić, co robię ze swoim życiem – Frederick Douglass nie miał nic, a mimo to zdziałał tak wiele. Myślę, że to jedna z tych pozycji, dzięki której można docenić, jaki ogrom możliwości tak naprawdę mamy, choć często wydaje nam się, że życie daje nam w kość tak bardzo, że chyba gorzej być nie może. Jest to krótka książka i niestety o samej działalności Douglassa na rzecz abolicjonizmu nie dowiemy się z niej zbyt wiele. Dlatego na pewno sięgnę jeszcze po kolejne jego autobiografie. Zdecydowanie jest to inspirująca postać, na temat której warto jest poczytać więcej.