Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cenny niewątpliwie jest wstęp, w którym autor omawia źródła i podejmuje się próby krytycznego przedstawienia świata i wartości, jakie wyłaniają się ze skandynawskich mitów. Wielka szkoda, że jest to tak szczupły rozdział, ale rozumiem, że wymogi tej pracy były inne. Większą część tej pozycji zajmują mity - miejscami stylizacja językowa na coś między bajką a gawędą faktycznie i archaizowanie są widoczne, ale nie wyszło to niestety tak dobrze, jak w przypadku mitologii zaproponowanej przez Rogera Greena, wybór mitów u Marciszewskiego jest też znacznie mniejszy - niektóre szczegóły historii zostały pominięte, do zbioru nie weszły też znane z Greena podania o bohaterach. Trudno odmówić książce Marciszewskiego pewnych plusów, jednak ze względu na styl i samą atmosferę zachęcam bardziej do Greena. Chciałabym też odnieść się do zarzutu, który pojawił się w jednej opinii, dotyczący wartościowania, jakiego dokonuje autor. Nie przypominam sobie żadnych krytycznych wzmianek o wykształceniu ówczesnych Skandynawów, faktycznie natomiast autor zauważył, że sfera pojęć abstrakcyjnych związanych z wiarą czy religią była stosunkowo uboga i w tym kontekście pada sformułowanie o "dość prymitywnym stopniu rozwoju intelektualnego" (str. 17, gdyby ktoś koniecznie musiał sprawdzić). Poza tym w całym zbiorze trudno dopatrzeć się jakiegoś patrzenia z góry, niedocenienia, krytykowania czy podśmiewania się z nieoświeconych Skandynawów. Wręcz przeciwnie, na podstawie zakończenia części teoretycznej można przypuszczać, że według autora skandynawska mitologia w niczym nie ustępuje greckiej czy rzymskiej i jako taka w pełni zasługuje na zajmowane w kulturze miejsce - z czym doprawdy nie sposób się nie zgodzić.