Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatni w wydaniu polskim, siódmy tomik przygód młodego detektywa... W zasadzie tomik 7 różni się jedną zasadniczą cechą od swoich poprzedników - nie jest on zbiorem dwóch połówek opowiadań (końcówką jednego i początkiem drugiego),a stanowi długie zakończenie jednej historii. Ciekawej i zakręconej historii, trzeba przyznać. Pod względem wydawniczym jak zwykle plusy i minusy. Plusy za to, co zawsze - normalną ruchomą obwolutę, przyjemny w dotyku papier, głębię czerni. Minusy także są powtarzalne - reklamy w środku tomiku, brak tłumaczenia dopisków od autorów, brak tłumaczenia niektórych onomatopei, a w tym tomiku zupełnie jako bonus - wyjaśnienie zaprzestania wydawania serii na małym rogu obwoluty z tyłu tomiku. Dość to lekceważące dla czytelników, chociaż wtedy i czasy były inne, a i - być może - zmiana została szerzej skomentowana gdzie indziej (może np. na stronie wydawnictwa?). Pod kątem edytorskim dopatrzyłam się jednego bardzo rzucającego się w oczy złego tłumaczenia zdania, gdzie odmiana przez przypadki jest wyrażona w radosnym chaosie mowy postaci. Pod koniec tomiku znalazłam też dwa "kwiatki" - tłumacz postanowił nam chyba przypomnieć nad podejściem Japończyków do liter "r" oraz "l" pisząc dwukrotnie "deska Kalneadesa". Czyżby z powodu braku kontynuacji postacie zaczęły seplenić? Sposób rysowania jak zwykle mistrzowski - przykładem jest chociażby scena wyrwania się mordercy dwóm bohaterom, gdzie widzimy podeszwy jednego z nich :D lub trzymanie wazy z pandą przez zestrachanego i zmartwionego przewodnika. Jedynym wyjątkiem jest tu rozdział, w którym emocje mordercy w masce ukazane są za pomocą... emocji pokazanych (?) na masce. Tak mało czytelnego przekazu już dawno nie widziałam. Moim ulubionym bohaterem w tej historii jest chyba jednak - o dziwo - reporter (głównie chyba jednak ze względu na jego bogatą i rozbrajającą mimikę). Wszyscy bohaterowie byli niesamowicie realistyczni. Wielka szkoda, że Waneko zdecydowało się zaprzestać wydawania tej serii...