Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki Juliusza Verne to dla mnie powrót do dzieciństwa. Musiałem sobie coś takiego zafundować. Po książkach Verne zawsze spodziewałem się wciągającej powieści podróżniczo-przygodowej. Tak przynajmniej jego książki pamiętam. Ta książka mnie trochę rozczarowała. Miałem wrażenie, że czytam powieść z początku twórczości Verne, że może jeszcze brakowało mu wprawy. Mnie osobiście "Pływające miasto" nużyło. Miałem wrażenie, że "przygody" na oceanicznym liniowcu są wymyślone na siłę, bo ile się może zdarzyć podczas rejsu przez Atlantyk na statku pasażerskim. Tam jednak się dzieje. Główny epizod tej powieści to miłość. Co, dla mnie, w twórczości Verne jest dużym zaskoczeniem. Młodzi mimo przeciwności losu zostają połączeni. Duży w tym udział ma szczęśliwy zbieg okoliczności. Znowu los okazał się łaskawy dla pokrzywdzonych kochanków. Trochę to naiwne, ale w końcu to jest literatura młodzieżowa i nie może być inaczej. Powieść "Pływające miasto" czytałem w przekładzie Jadwiga Papi z 1872. Język więc był archaiczny. Na początku to przeszkadzało, ale potem można było się do tego przyzwyczaić. Książkę przeczytałem głównie z sentymentu do pisarza, jednak dla mnie jest ona słaba.