Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wstrząsająca opowieść o czasach pogardy, jaką był okres II wojny światowej. Pogardy wobec ludzkiego życia, które stało się mniej warte, niż bochenek chleba. Pogardy wobec wszelkich norm społecznych, które zostały zniesione (samo)wolą XX-wiecznych autokratów na rzecz ich własnych urojeń. Pogardy wobec prawa, które zostało sprowadzone do kolejnego narzędzia przemocy. W czasach pogardy ludzie pozbawieni krepujących na co dzień zasad mogą z łatwością wydobyć swoje najpodlejsze cechy, bez względu na narodowość i wyznanie. Wspomnienia Kurta Lewina pokazują, jak łatwo jest ulec swoim najgorszym instynktom i uprzedzeniom w atmosferze powszechnego przyzwolenia na przemoc i pogardę, i jak niewielu potrafi wznieść się ponad zwykła chęć przetrwania, bez oglądania się na wszechobecne cierpienie. Autor, syn lwowskiego rabina, nie tylko opowiada ze szczegółami grozę życia codziennego pod nazistowskim panowaniem, ale i nie szczędzi krytyki wobec władzy sowieckiej okupującej terytoria na wschód od Bugu. Choć Kurt Lewin podkreśla, że wyzwolenie od niemieckiej okupacji i zakończenie ludobójstwa Żydów należny zawdzięczać Związkowi Radzieckiemu, to wyjątkowo szczegółowo i krytycznie opisuje instalowanie się systemu totalitarnego na ziemiach zabranych II Rzeczypospolitej przez jej wschodniego sąsiada. Ta książka jest świadectwem czasów, o których wspomnienia zaczynają blaknąć, ale o których nie należy zapominać. Przypomina o mechanizmie inicjującym każdą zbrodnię na szeroką skalę, jaką jest deprecjacja człowieczeństwa przyszłych ofiar. Warto o tym pamiętać.