Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Alastair MacLean, jeżeliby na chwilę pozbawić go cielesności, staje się Zjawiskiem, Zjawiskiem niepowtarzalnym. To jedyny mi znany pisarz, który za nic ma logikę – zarówno tę fabularną jak i tę warsztatową. Prawa fizyki dla niego nie istnieją, bohaterowie niczym ze stajni Marvela. Po prostu absurd goni absurd. Nie inaczej jest w „Wieży...” Napoleon Zbrodni – pan Smith - „porywa” wieżę Eiffla, wraz z „wyposażeniem” jakim akurat jest matka prezydenta USA. Nie chodzi o sam okup, a o zdrobnię jako taką. A że autor powieści nigdy nie idzie na łatwiznę, to za przeciwnika Smith ma takich samych geniuszy jak on. Akcja toczy się płynnie, postacie są proste, opisy toporne, dialogi lekkie. A mimo to MacLean ze swą twórczością, pozostaje dla mnie doskonałą odskocznią od literatury wymagającej procesów myślowych. Jego książki są swoistym resetem. I tę rolę spełniają doskonale.