Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Akcja dzieje się na przełomie lat 1952 i 1953 w Koninie. Z portretów i afiszy na ścianach komisariatu i urzędów spoglądają oczy Stalina. Pijacy na ulicach śpiewają „towarzysz Stalin usta słodsze ma od malin”. Sprawa morderstwa musi zostać szybko załatwiona, ale niekoniecznie rozwiązana, bo wystarczy wskazać winnego i zmusić go do przyznania się. Najlepszym materiałem na winnego jest niepiśmienny alkoholik, który za obietnicę flaszki podpisze protokół, nie czytając go. Ale Szymon jest przekonany, że winny jest ktoś inny, ponieważ dowody wskazują na serię zabójstw. A w komunistycznym ustroju nie występują przecież seryjni mordercy. Autor roztacza ponury obraz PRL-u sprzed odwilży, w której indywidualizm zagraża zdrowiu kolektywu. Pokazuje ubeków, przodowników pracy, towarzyszy i obywateli, których wykuwa się młotem socjalistycznej propagandy. Na początku nieco niemrawo toczy się śledztwo, jednak potem przyspiesza. Szymon podąża różnymi tropami, które okazują się mylne. Gdybym wiedziała, kogo dotyczą pisane kursywą rozdziały zatytułowane „Noc”, to oceniłabym książkę wyżej.