Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na 219-tu stronach umieszczono tutaj siedem, dość nierównych opowiadań. Są to: Legiony śmierci; Ludzie ze Szczytów; Cienie w mroku; Gwiazda Khorali; Klejnot w wieży; Bogini z kości słoniowej; oraz Krwawy księżyc. Niestety, nigdzie nie podano, który z autorów odpowiada za które z nich. W pierwszym natrafiamy natomiast na niezwykłą zagadkę. Otóż, przy rozdziale 6 (tak, bywają tutaj w tych opowiadaniach rozdziały, nawet takie co mają tylko jedną stronę tekstu..) mamy gwiazdkę, wyjaśniającą, że „opowiadanie dokończył Konrad T. Lewandowski”. I tyle. Nie wiemy wiec czy dokończył je pisać, a jeśli tak to czy robił to w konsultacji/za zgodą autora/ów, czy tylko dokończył je tłumaczyć, gdyż tłumaczem całości był Cezary Frąc. Z braku wyjaśnienia, każdy może sobie wybrać takie, które mu pasuje. Wspomniałem już, że opowiadania są nierówne, jak to zwykle bywa przy licznych autorach. Zaczynają się dobrze, bardzo klimatycznymi, choć prostymi Legionami śmierci. Końcówka Lewandowskiego jest tu bardzo mocnym elementem, przywodzącym na myśl mity i legendy skandynawskie (w pełni na miejscu). Potem mamy chyba najsłabszych w całym tomie Ludzie ze Szczytów. Nie jest to opowiadanie tragiczne, ani nic z tych rzeczy, po prostu jest strasznie typowe. Mimo to, można je przeczytać bez zgrzytania zębów i da się wyczuć tą odrobinę magii wynikającą z nieznanego. Cienie w mroku nie są wiele lepsze. Brakuje im magii odkrywania nieznanego, uzupełniają ją jednak zderzeniem zdrowego rozsądku barbarzyństwa z nadętymi zasadami cywilizacji. Oddaje też Conanowi sporo człowieczeństwa w sprawach damsko-męskich, gdy umieszcza go owiniętego wokół kobiecego paluszka. Z powodu obu powyższych, zakończenie jest zacne. Gwiazda Khorali to z koli zwyżka formy. Założenia są ciekawe, postacie może niezbyt głębokie, ale wiarygodnie napisane, wydarzenia następują po sobie w realnej sekwencji. Największą zaletą tego opowiadania jest główna postać kobieca, która z jednej strony nie stała się herod-babą, a z drugiej nie popadła w schemat mimozy w opałach. Co prawda samo spotkanie jej z Conanem może zazgrzytać w zębach, ale wartka akcja sprawia, że szybko się o tym zapomina. Klejnot w wieży jest bezwstydną kalką Królowej Czarnego Wybrzeża i to znacznie gorszą. Nie ma w nim Belit, ani żadnej innej tak charakterystycznej postaci, nie ma barbarzyńskiej determinacji. Jedynie same wątpliwości co do motywacji przeciwnika stanowią lekki plus. Mimo to, jeśli komuś podobała sie Królowa i nie dławi się odgrzewanymi kotletami to samo opowiadanie napisano na tyle sprawnie, aby dało się je przeczytać ze smakiem. Bogini z kości słoniowej to kolejna zwyżka formy, dzięki ukazaniu realnej strony fantastyki i łotrowskiej strony Conana. Sam pomysł jest odświeżający, wykonanie przednie, a końcówka po prostu rewelacyjna. Zaskakuje zarówno w temacie tytułowym jak i rzucanej klątwy. No i kończący wszystko Krwawy księżyc jest w moim odczuciu rewelacją. Ponownie ma trochę nawiązań do „Za Czarną Rzeką”, jest to jednak zrozumiałe, jako że jest jego kontynuacją. Posiada ten sam westernowy klimat. Dodatkowo wzbogaca go garścią przygodowych, przyrodniczych informacji. Są one dość typowe w książkach dla młodzieży, potem jednak gubią się z literatury „dorosłej”. A szkoda. Gdyby było ich więcej to może takie buble jak zapalanie ognia uderzając hubą o krzesiwo, z 3-ciej edycji Dudgeons&Dragons by nigdy nie powstały. Conan sportretowany jest bardzo ciekawie, zwłaszcza w pierwszym opowiadaniu. Autorzy bardzo sprawnie operują wiedzą na temat anatomii nastoletniego męskiego ciała, jak i ukazują wady potężnej budowy, którą dają Cymerianinowi w dalszych latach jego życia. W dalszych tekstach natomiast wskazują na zalety, co uzupełnia obraz. Charakter barbarzyńcy sportretowany jest bardzo dobrze. Od zimnego uporu i dobrego usposobienia, poprzez łajdacką stronę, po podejście do kobiet i uleganie im jak w pewnych etapach życia zdarza się każdemu mężczyźnie. Umiejętności walki Conana zobrazowane są dobrze. Widać, że jest on potężnym, sprawnym i silnym wojownikiem. Nie ma jednak popadania w przesadę, w stylu jeden cios – jeden trup (lub kaleka). Inne postacie raczej nie zapadną w pamięć. Wyjątkiem może tu być dziewczyna czy zboczona królowa z pierwszego tekstu (obie ponownie za sprawą Lewandowskiego) i wspomniana kobieta z „Gwiazdy...”. Fani Mass Efect natomiast mogą zdołać zapamiętać postać strażnika królowej, głownie za sprawą jego imienia. Jeśli natomiast komuś uda się zapamiętać magów, boginię, królów, oficerów czy zdrajców to raczej tylko dzięki sympatii/antypatii to tego typu postaci. Wydanie tego tomu nawiązuje mocno do stylu pierwszych 9-ciu PiK-a. Ponownie każdy tekst poprzedza wprowadzenie, osadzające tekst chronologicznie i wyjaśniające wydarzenia pomiędzy nimi. W końcu powróciły też ilustracje. Tym razem jednak zamiast obrazować wydarzenia, pokazują one różne elementy świata. Można więc zobaczyć hyperboryjski miecz, kadzidła, czy kolczugę. Dla młodych osób, zaczynających dopiero swoją przygodę z fantastyką/historią może to być nader przydatne. Z kolei bardziej doświadczeni czytelnicy też powinni trafić na ciekawe obrazki, jak zestaw do rozniecania ognia, czy skórzany kubek. Obrazki te są bardzo prosto wykonane, dzięki czemu skutecznie łamią tekst, pozwalając odpocząć oczom, a nie przyćmiewają go. Reszta jest już stety/niestety typowa dla Ambera. Stety, ponieważ znów otrzymujemy twardą, lakierowaną oprawę i strony zszyte a nie sklejone w całość. Książka ma taką wielkość, że wygodnie powinna zmieścić się w bocznej kieszeni bojówek. Niestety natomiast, bo okładka autorstwa Piotra Szyłkowskiego jak zwykle nie ma nic wspólnego z treścią. Potężny wojak duszący jaszczuro-człeka w tym tomie wybitnie nie występuje. A szkoda, grafika bowiem sama w sobie jest naprawdę piękna, tak jeśli idzie o postaci, tło jak i kolory. Podsumowując, „Conan Szermierz” to naprawdę dobry zbiór opowiadań. Trzy z nich wybijają się ponad przeciętną, trzy są średnie, choć poprawne, jedno wacha się między marnym a dobrym, zależnie od naszego podejścia do kopii i znajomości „Królowej...”. W połączeniu z obrazkami i wprowadzeniami daje to naprawdę dobrą książkę. Niestety, stanowi on tylko uzupełnienie do Dziesięciokcięgu i sporo elementów bez niego może być niezrozumiałych dla czytelnika. Mimo to polecam ten tom w zasadzie każdemu, szczególnie zaś fanom Conana, nieskomplikowanego/realnego fantasy gdzie nie trzeba zawsze i za każdym razem ratować świata, oraz klimatu podobnego do średniowiecznych sag. Powinno Wam się spodobać.