Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomysł taki sam, jak w pierwszej części a jednak ta podobała mi się bardziej. I tu potwierdza się, że dobór rozmówców jest mega ważny. Tu po prostu wywiady były ciekawsze i bardziej emocjonalne. Subiektywnie zupełnie - pierwszy wywiad prawie pogrzebał książke. Tak mnie irytowała rozmowa z Hanną Wiktorowską, że miałam ochotę zrezygnować z dalszej lektury. Poziom zaangażowania emocjonalnego zerowy. Rozumiem, że dla niej to była tylko praca, ale jednak można było wykrzesać z siebie jakąkolwiek uczuciowość w stosunku do ludzi. Dalej było lepiej, i tak: Paulina Kozub - Chwastek. No nie mam słów. Płakałam cały wywiad i musiałam chwilę pozbierać myśli. Izabela Hajzer - jestem zachwycona! Od pierwszych zdań ją polubiłam. Fantastyczna osoba. Staszek Berbeka - piękny wywiad, kipiący od emocji. Największym zaskoczeniem był wybór matki Martyny Wojciechowskiej. Naprawdę nie wiem co kierowało Autorką. Nie można porównywać himalaistów z godnym szacunku dorobkiem do osoby, która pojechała na komercyjną wyprawę i z pomocą szerpów i przewodników weszła klasyczną drogą. Co ciekawe, choć Martyny Wojciechowkiej nie obserwuję i nie oglądam, jej mama to naprawdę fajna babka. Co nie zmienia faktu, że wybór do tej książki dosć kontrowersyjny.