Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rany kota. Książkę dwustustronicową czytałam 2 miesiące. Literatura poruszająca temat holocaustu jest zawsze dla mnie ciekawa. To - śmiem niestety napisać jest przyciężki zakalec z kilkoma dobrymi rodzynkami. Pomysł - zacny. Konstrukcja - niczego sobie. Psychologicznie -w czasach kiedy nie mówiono jeszcze tyle o 2 pokoleniu czyli dzieci i jeszcze nie za bardzo o 3- wnukach ocaleńców to mogło być świeże i nowe. Ale autorka niezwykle często zamiast poetyckiej metafory przeżyć wewnętrznych bohaterów ześlizgiwała się w patetyczny kicz albo próbowała przekazać wiedzę encyklopedyczną rozbijającą poetykę powieści. No nie. Straszliwie się zmęczyłam czytając tę książkę.