Nikt nie potrafi uwierzyć w ten łatwy i optymistyczny mit, iż można naprawić trwale świat nie naruszając zła zaczajonego w ludzkich sercach,...
Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik3
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać13
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Bogdan Suchodolski
Znany jako: R. Jadźwing
28
6,8/10
Urodzony: 27.12.1903Zmarły: 02.10.1992
prof. Bogdan Suchodolski - polski filozof, historyk i polityk.
Wykładał na Uniwersytecie Lwowskim (1938-1941) oraz na UW (1946-1970),gdzie przez 10 lat był dyrektorem Instytutu Nauk Pedagogicznych. Członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk. Doctor honoris causa wyższych szkół w Polsce, Niemczech, Rosji i we Włoszech. Autor licznych publikacji z dziedziny pedagogiki, historii i filozofii. W czasie okupacji publikował pod pseudonimem "R. Jadźwing". Redaktor naczelny komitetu redakcyjnego "Małej encyklopedii powszechnej PWN" (1959). Poseł bezpartyjny w latach 1985-1989. Żył 91 lat. Wybrane książki: "Wychowanie moralno-społeczne" (1936),"O pedagogikę na miarę naszych czasów" (KiW, 1958),"Narodziny nowożytnej filozofii człowieka" (PWN, 1963),"Kim jest człowiek?" (Wiedza Powszechna, 1974),"Pedagogika. Podręcznik dla kandydatów na nauczycieli" (PWN, 1982)http://nauka-polska.pl/dhtml/raporty/ludzieNauki?rtype=opis&objectId=47720&lang=pl
Wykładał na Uniwersytecie Lwowskim (1938-1941) oraz na UW (1946-1970),gdzie przez 10 lat był dyrektorem Instytutu Nauk Pedagogicznych. Członek Polskiej Akademii Umiejętności i Polskiej Akademii Nauk. Doctor honoris causa wyższych szkół w Polsce, Niemczech, Rosji i we Włoszech. Autor licznych publikacji z dziedziny pedagogiki, historii i filozofii. W czasie okupacji publikował pod pseudonimem "R. Jadźwing". Redaktor naczelny komitetu redakcyjnego "Małej encyklopedii powszechnej PWN" (1959). Poseł bezpartyjny w latach 1985-1989. Żył 91 lat. Wybrane książki: "Wychowanie moralno-społeczne" (1936),"O pedagogikę na miarę naszych czasów" (KiW, 1958),"Narodziny nowożytnej filozofii człowieka" (PWN, 1963),"Kim jest człowiek?" (Wiedza Powszechna, 1974),"Pedagogika. Podręcznik dla kandydatów na nauczycieli" (PWN, 1982)http://nauka-polska.pl/dhtml/raporty/ludzieNauki?rtype=opis&objectId=47720&lang=pl
6,8/10średnia ocena książek autora
80 przeczytało książki autora
185 chce przeczytać książki autora
4fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Nacjonalizmy różnych narodów. Perspektywa politologiczno-religioznawcza
Cykl: Societas (tom 30)
6,0 z 2 ocen
21 czytelników 0 opinii
2012
Polska naród a sztuka. Dzieje polskiej świadomości narodowej i jej wyraz w sztuce.
Bogdan Suchodolski, Maria Suchodolska
7,0 z 2 ocen
10 czytelników 0 opinii
1988
Humanizm i edukacja humanistyczna: wybór tekstów
Bogdan Suchodolski, Irena Wojnar
0,0 z ocen
1 czytelnik 0 opinii
1988
Pedagogika. Podręcznik dla kandydatów na nauczycieli
Bogdan Suchodolski
4,6 z 10 ocen
29 czytelników 1 opinia
1982
Historia nauki polskiej, t. 7: dokumentacja bio-bibliograficzna, bibliografia dotycząca treści tomów I i II
Bogdan Suchodolski, Józef Paruch
0,0 z ocen
1 czytelnik 0 opinii
1975
Komisja Edukacji Narodowej na tle roli oświaty w dziejowym rozwoju Polski (1773-1973)
Bogdan Suchodolski
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
1972
Historia nauki polskiej, tom 1: średniowiecze i odrodzenie
Bogdan Suchodolski, Paweł Czartoryski
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
1970
Historia nauki polskiej, tom 2: barok i oświecenie
Bogdan Suchodolski, Henryk Barycz
0,0 z ocen
1 czytelnik 0 opinii
1970
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Wskazując na wielkość i odwagę tych, którzy dla dobra ludzi podejmowali wielkie prace, mądrość antyczna wskazywała także na małość i złośliw...
Wskazując na wielkość i odwagę tych, którzy dla dobra ludzi podejmowali wielkie prace, mądrość antyczna wskazywała także na małość i złośliwość ludzi, ich wrogość wobec wszystkiego co dobre i wielkie, ukazywała ten cały ludzki świat, podobnie jak boski na Olimpie, skłócony i zawistny, ale jako świat, w którym liczyć się miała jedynie przyjaźń przezwyciężająca samotność i wrogość.
osób to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Dzieje kultury polskiej Bogdan Suchodolski
7,5
Książka o dużym formacie i sporej objętości (uwaga: także sporej wadze) oraz o znacznych walorach, która traktuje o ważnej sprawie naszej narodowej kultury. Opisuje dzieje polskiej kultury do połowy lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Oprócz tekstu zawiera także 411 dużych czarno białych lub kolorowych ilustracji wydrukowanych na śliskim, kredowym papierze. Ilustracje ukazują obrazy, rzeźby, architekturę i inne wytwory polskiej kultury na przestrzeni wieków. Są to zdjęcia, a niektóre z nich zajmują całą stronę i jest takowych spora ilość.
Autor rozpatruje dzieje polskiej kultury w następujących okresach: średniowiecze, renesans, barok, oświecenie, okres niewoli, Druga Rzeczpospolita, okres wojny i okupacji, Polska Ludowa. Każdy z tych okresów (za wyjątkiem okresu dotyczącego drugiej wojny światowej i okupacji) jest szczegółowo rozpatrywany pod wieloma kątami i z różnych perspektyw. Autor charakteryzuje wiele elementów i z różnych stron patrzy na stan i rozwój kultury w wymienionych wyżej okresach dziejowych. Są to najczęściej charakterystyki, opisy, rozważania na wysokim poziomie i o dużej przenikliwości jednocześnie. Często ujęcie danej kwestii jest bardzo szczegółowe i niezwykle drobiazgowe oraz wnikliwe. Czasami analiza określonego zagadnienia jest mniej rozbudowana i złożona. Ogólnie książka znakomicie napisana, niezwykle ciekawa, z dobrze dobranymi treściami i ilustracjami.
Książka mi się podobała i to bardzo. Mam do niej kilka uwag, przez co muszę odjąć dwie gwiazdki z oceny ogólnej. Minusy jednak nie przysłaniają wielkich plusów tego wydawnictwa. Całościowo patrząc i oceniając - rewelacja, a rewelacyjne książki dostać powinny osiem gwiazdek.
Polska i Polacy Bogdan Suchodolski
5,0
Wstęp do książki Polska i Polacy przypomniał mi, dlaczego tak bardzo nie lubiłam na studiach (historia) czytać większości zaleconych książek. Zwykle to straszne wodolejstwo było, w którym autor koniecznie musiał się wykazać całą dostępną wiedzą i przytłoczyć elokwencją. Dokładnie ten sam tryb ma obszerne wprowadzenie Bogdana Suchodolskiego, które opisuje ideę tej książki.
W skrócie Suchodolski tłumaczy, że to antologia prozatorskich tekstów rodaków i rodaczek, którzy coś osiągnęli oraz różnych odezw, czy innych pism, odpowiadających na pytanie: czym jest Polska i jacy są Polacy.
Suchodolski przekonuje, że dzięki chronologicznej kolejności możliwe jest śledzenie rozwoju poglądów i narodziny nowych prądów. Moim zdaniem jednak nie do końca jest to spełnione. Przyczyną jest zarówno forma, jak i dobór treści.
⚪🔴 Za dużo
Książka dzieli się na dwie części, w sumie dziewięć rozdziałów, zawierających poszczególne zagadnienia (dokładny spis pod tekstem). Generalnie autorom chodziło o rozbicie polskości na mniejsze fragmenty. Chcieli pokazać co się na nią składa i słowami zasłużonych, mniej więcej ogólnie opisać jej ziemie, historię, oraz naród i jego przyszłość. Każdy rozdział porządkuje autorów wedle daty ich urodzenia, ma więc w teorii treści na konkretny temat w przekroju czasowym.
Natomiast w moim odczuciu taka formuła jest szalenie trudna do zrozumienia. Bez żadnego wprowadzenia i komentarza te cytaty nie mówią jakoś specjalnie wiele. Czasami wręcz wydają się tendencyjne, szczególnie w początkowych rozdziałach i w temacie uregulowania sprawy chłopskiej. Rozumiem, że to był wtedy palący temat i zgadzam się ogólnie z ideą, która stoi za tymi słowami, natomiast zastanawia mnie, że wszyscy twierdzili mniej więcej to samo, że chłopstwo to przyszłość i trzeba w nie inwestować, rozwijać itp. Aż dziw, że nie było żadnych głosów krytycznych, albo ja ich nie wyłapałam. Zresztą te cytaty to i tak trochę czcze gadanie, bez konkretów.
⚪🔴 Za długo
Mniej więcej w jednej czwartej książki zaczęłam się zastanawiać nad sensownością jej formy. Nierówny język, nie pomagał. Bywało specyficznie: często poetycko i pompatycznie, czasami kwieciście i grafomańsko, jeszcze częściej za długo. Można by było część z tych cytatów zdecydowanie skrócić.
Albo nawet wyrzucić część nazwisk, bo większości i tak nie znałam, a teksty nie były jakieś wybitne. A jeśli już kogoś nie kojarzyłam i po pierwszych zdaniach wiedziałam, że się z autorem nie polubimy, porzucałam całe fragmenty bez żalu. Może i jestem świrem, który stara się doczytać każde g…no, ale mam też swoje granice. Ominęłam opisy przyrody i co bardziej kwieciste przemówienia do narodu, czyli właściwie cały pierwszy rozdział części drugiej.
⚪🔴 A jednak coś było
Kilka rzeczy mnie jednak zaskoczyło: Prus był zwolennikiem upaństwawiania wszystkiego. Piłsudski w zacytowanym fragmencie wyszedł na okropnego grafomana. W całym tomie jest raptem kilka cytatów kobiet (Dąbrowska, Skłodowska-Curie, Orzeszkowa). Choć to ostatnie akurat zaskoczyło mnie najmniej.
Na początku wydawało mi się to interesujące i serio chciałam dowiedzieć się, co pisał Staszic, Wańkowicz, czy Orzeszkowa. Natomiast z każdym kolejnym tekstem zdawałam sobie sprawę coraz bardziej, że nie dowiem się niczego, czego bym nie wiedziała, oraz, że część z tych tekstów, np. Bieruta, jest pisanych pod tezę czy jakiś konkretny cel (przemówienie motywacyjne). Nie da się z nich wyciągnąć żadnych sensownych wniosków, bo przecież wiadomo, że przemówienia to “czysta” forma, retoryka, która z prawdą ma niewiele wspólnego.
Co ciekawe, naprawdę wielu cytowanych jedzie ostro po przywarach polskich. Zarzucają porywczość, niestałość, niezgodę, zawiść, próżność, czy brak odwagi cywilnej… Długo można by wyliczać. To jest w prawie każdym tekście, mniej lub bardziej podkreślone. Nic dziwnego, że jako naród mamy tendencje do autorasizmu. Mamy w tym długą tradycję. Norwid z “…choć naród wspaniały” nie był pierwszy. Nawiasem mówiąc o autorasizmie Stankiewicz opowiada w książce pt. 21 polskich grzechów głównych.
⚪🔴 Polska i Polacy, oj płytko
Wszystkie fragmenty wybrał autor przedmowy, zapewne wraz z kilkoma pomocnikami. Wydaje się, że ci redaktorzy chcieli stworzyć jakieś odniesienie, ze Polska była/jest taka, a owaka, a Polacy tacy, albo inni. Podają różne opinie, te dobre i te złe. A jednak nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że tworzą one obraz dość powierzchowny.
Pomysł na książkę wydawał się interesujący, ale ostatecznie okazało się, że ogólnie wyszło tak se, a Polska i Polacy to zbiór ideologicznych dyrdymałków, posklejanych żeby opisać wizję redaktorów o ojczyźnie.
⚪🔴
Spis treści:
Przedmowa
Służba ojczyźnie
Część pierwsza
I. Ziemia ojczysta
II. Naród na tej ziemi żyjący
III. Historyczne losy narodu
IV. Rzeczpospolita – rzeczywistość i wizje
V. Polska wśród narodów świata
Część druga
VI. Być obywatelem
VII. Człowiek wobec świata, siebie i innych ludzi
VIII. Kultura w życiu narodu