Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ależ to przewrotne, zabawne, makabryczne, prześmiewcze i... szczęśliwie niezbyt mądre. Cały zbiór jest wariacją na temat SF. Watson bawi się gatunkiem i bawi się językiem co – dzięki doskonałym tłumaczeniom – można doceniać na każdej karcie i w każdym kolejnym opowiadaniu. A poziom ich różny, choć poniżej dość wysoko postawionej poprzeczki nie schodzi. (no może jedynie alternatywna „Podróż do wnętrza Ziemi” dość marnie wypada). Najlepsze – w mojej ocenie – to pierwsze i ostatnie opowiadanie. „Apel do Adolfa” to arcydzieło groteski, które suchej nitki nie zostawia na homoseksualizmie i Wielkim Wodzu Rzeszy. „Opowieść Trurla” to z kolei wspaniała zabawa językiem – tym stricte literackim jak i technicznym. Pierwsze spotkanie z Watsonem nie uczyniło z niego mojego ulubionego pisarza, a już na pewno nie pisarza SF. Z przyjemnością jednak sięgnę do pozostałych tomów trylogii.