W sercu cię zamknąłem, Nigdy już nie wyjdziesz. Klucze wyrzuciłem, Nigdy ich nie znajdziesz.
Najnowsze artykuły
- Artykuły„Jednym haustem”, czyli krótka historia opowiadaniaSylwia Stano6
- ArtykułyUwaga, akcja recenzencka. Weź udział i wygraj powieść „Fabryka szpiegów“!LubimyCzytać1
- ArtykułyLubimy czytać – ale gdzie najbardziej? Jakie są wasze ulubione miejsca na lekturę?Anna Sierant27
- Artykuły„Rękopis Hopkinsa”: taka piękna katastrofaSonia Miniewicz2
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Slobodan Selenić
4
5,9/10
Pisze książki: literatura piękna
Urodzony: 01.01.1933Zmarły: 01.01.1995
Slobodan Selenić to jeden z najwybitniejszych serbskich pisarzy drugiej połowy XX wieku; autor sześciu powieści, licznych sztuk teatralnych, profesor Akademii Teatralnej w Belgradzie.
5,9/10średnia ocena książek autora
116 przeczytało książki autora
194 chce przeczytać książki autora
2fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Cały ten bałagan, który mówi raczej o ciasnocie niż niechlujstwie mieszkańców, z wolna pogrąża się w jesiennym pochmurnym zmroku, w tej prze...
Cały ten bałagan, który mówi raczej o ciasnocie niż niechlujstwie mieszkańców, z wolna pogrąża się w jesiennym pochmurnym zmroku, w tej przejściowej porze, kiedy zarysy przedmiotów tracą ostrość, a jeszcze nie czas zapalić światło.
3 osoby to lubiąŚwiadomość, że istnieje ktoś, kto nas bez względu na konieczne ofiary nie zostawi samych, czyni życie bardziej stabilnym i rozwija w człowie...
Świadomość, że istnieje ktoś, kto nas bez względu na konieczne ofiary nie zostawi samych, czyni życie bardziej stabilnym i rozwija w człowieku poczucie solidarności
2 osoby to lubią
Najnowsze opinie o książkach autora
Ci dwaj mężczyźni Slobodan Selenić
5,6
Dłuuugo się czyta. Jest jak droga pod górę w głąb wspaniałego górskiego krajobrazu - pięknie, ale męcząco. Autor z upodobaniem używa niemalże barokowego języka, snuje karkołomne wywody, okrasza je piętrowymi metaforami, a czasem zasypuje czytelnika całym mnóstwem nieistotnych faktów (z historii Serbii - możliwe, że dla Serbów są one istotne, może nawet interesujące).
Oglądamy w tej powieści powojenny Belgrad, Jugosławię w momencie budowania komunistycznego państwa, rozpadu dawnej kultury i rodzenia się (przez wykonane siekierą cesarskie cięcie) kultury nowej, przez starą uznawanej za barbarię raczej niż za kulturę. Ten kontrast uosabiają dwaj tytułowi mężczyźni - wykształcony Europejczyk-Serb i "dziki" góral, rodem z albańskich plemion rządzących się własnymi wewnętrznymi prawami i własnej hołdujących logice. Widzimy, w jak różny sposób można przeżywać świat.
Jest jeszcze inna warstwa tej prozy - pytanie o to, czym jest dojrzałość, czym jest szczęście, jak wrażliwość i erudycja może prowadzić do zagłady, a prosty umysł wieść prostą drogą ku spełnieniu. Są tu też pytania o męskość i o sposoby bycia mężczyzną, a także, choć ukryte i mało, jak sądzę, istotne, pytania o tożsamość seksualną i jej rozumienie w sobie.
Rzecz ważna, interesująca i bardzo literacka, acz wymagająca - czasu i uwagi. Sądzę, że warto.
Ci dwaj mężczyźni Slobodan Selenić
5,6
O ile pamiętam, książka mocno mnie zmęczyła - bałkański tygiel kulturowy nie omija tej powieści, prawdopodobnie moja słaba znajomość regionu i kultury Bałkanów sprawiła, że umknęła mi część niuansów i smaczków, ale nużącej narracji nic nie usprawiedliwia, podobnie jak i kompletnie dla mnie niezrozumiałych zachować bohaterów.