Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pisarz amerykański ormiańskiego pochodzenia. Jego rodzina mieszkała w New Jersey, gdzie jego ojciec miał małą winnicę. Jednak po jego śmierci, William z bratem i matką przenieśli się na stałe do Fresno. W 1921 wstąpił do Technical School, ale w wieku piętnastu lat opuścił ją. Gdy jego matka – Takuhi pokazała mu próby pisarskie jego ojca, William zachwycił się nimi i postanowił zostać pisarzem. Pracował w San Francisco Telegraph Company, jednocześnie kształtując swój warsztat literacki. W tym czasie zaczął publikować pierwsze krótkie artykuły w „The Overland Monthly”, zaś w latach trzydziestych opublikował pierwsze opowiadania w ormiańskim czasopiśmie „Hairenik” pod pseudonimem Sirak Goryan.
Zadebiutował w 1934 r. tomikiem opowiadań: The Daring Young Man on the Flying Trapeze (Chłopiec na lotnym trapezie),których akcja umiejscowiona została w latach Wielkiego Kryzysu. Bohaterami byli zwykli ludzie, biedni i głodni, którzy jednak nie tracili ducha i optymistycznego spojrzenia na świat. Porównywano tę prozę do twórczości Knuta Hamsuna, dostrzegając w niej jednak większą dozę optymizmu. Następnymi pozycjami ugruntował swoją pozycję w czołówce amerykańskich pisarzy XX wieku. Wydawał zbiory opowiadań (My name is Aram 1940),dramaty i scenariusze filmowe. Swoich bohaterów szukał najczęściej wśród Ormian zamieszkujących Kalifornię. W 1939 r. wystawił na scenie Guild Theatre w Nowym Jorku sztukę My Heart in the Highlands, oraz The Time of Your Life, za którą dostał nagrodę Pulitzera. Pierwszą powieść: The Human Comedy (polski tytuł: Śmierć nie omija Itaki) wydał w 1943 r. Na jej podstawie powstał film o tym samym tytule, którego scenariusz został uhonorowany Oscarem. W czasie II wojny światowej został zmobilizowany, jednak nie wziął udziału w działaniach wojennych, przebywając przez cały czas w Lombardy Hotel na Manhattanie. W 1943 poślubił siedemnastoletnią aktorkę Carol Marcus z którą miał dwoje dzieci – Arama i Lucy. Po wojnie Saroyan borykał się z kłopotami finansowymi. Jego idealizm nie trafiał już do odbiorców doświadczonych wojną. Zaczął wtedy pisać wspomnienia i sztuki sceniczne, które już jednak nie stały się takimi bestsellerami jak utwory sprzed wojny. W 1958 r. przeniósł się do Paryża i zaczął wystawiać swoje sztuki w Europie. Zmarł na raka we Fresno, a jego prochy zostały rozrzucone – częściowo, w Kalifornii i Armenii.