Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Relacja, która na pierwszy rzut oka wydawała się być niemożliwa. A jednak istniały związki między dwiema najbardziej charyzmatycznymi osobistościami Ameryki Południowej doby XX wieku. Gabo to oczywiście Gabriel Garcia Marquez, kolumbijski powieściopisarz, dziennikarz oraz działacz społeczny. Ponadto laureat Literackiej Nagrody Nobla (1982). Wśród jego najważniejszych utworów, wymienić można: ''Sto lat samotności'', ''Trzecia rezygnacja'', ''Nie ma kto pisać do pułkownika''. Ależ też: ''Miłość w czasach zarazy''. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych sympatyzował z rewolucjonistami Ameryki Łacińskiej. Swego czasu zapowiedział, że jeśli Comandante umrze, to jego noga na Kubie nie postanie. Zdrobnieniem Gabo mogli się posiłkować wyłącznie jego najbliżsi. Fidel Castro: kubański rewolucjonista, polityk. Z wykształcenia adwokat. Przywódca rewolucji, zaciekły przeciwnik Stanów Zjednoczonych; na drodze zamachu stanu obalił rządy Fulgencia Batisty. Pisarz i satrapa, ich kordialność była wielowymiarowa: osobista, literacka, ale też polityczna. W jakimś sensie obaj byli sobie potrzebni. Dyktator szukał intelektualisty, który ułatwiałby mu przekazywanie ''prawdy" o najważniejszych wydarzeniach. Garcia początkowo odrzucał propozycje objęcia określonych stanowisk i wynikających z tego tytułu apanaży. Dla Fidela zmienił oblicze; z chęcią przydział się w rewolucyjne szaty. Zacznę od zalet, których w tej publikacji jest mnóstwo: od oryginalnego pomysłu na podwójną biografię dwóch person wpływających na życie mieszkańców Ameryki Łacińskiej. Poznajemy nieznane dotąd oblicze Castro: człowieka wrażliwego na kulturę, literaturę, zapalonego czytelnika. Jest to portret znacznie odbiegający od tego co wiemy na jego temat. Brutalność i bezwzględność pozostają w cieniu, zeszły na dalszy plan. Marquez wydaje się być zapatrzony w swojego idola; czyżby nie wiedział nic o kubańskim reżimie? Wątpię, być może nie chciał pewnych rzeczy przyjąć do wiadomości. Autorzy odbrązawiają tego wyśmienitego twórcę, odzierają go z pewnego rodzaju mitu. Korzystają z różnych źródeł, lecz często wprowadzają zamęt, opisując nieprecyzyjnie i niedokładnie poszczególne wydarzenia.